Habeas Corpus: From England to Empire

ما habeas corpus را نوشته بزرگ آزادی می نامیم. اما در واقع یک سند قدرت بود. پل هالیدی در اثری بر اساس مطالعه بی‌سابقه هزاران پرونده در طول بیش از پانصد سال، گزارش تجدیدنظرطلبی گسترده‌ای از معتبرترین ابزار حقوقی جهان ارائه می‌دهد.

در دهه‌های حدود 1600، قضات انگلیسی از ایده‌هایی استفاده کردند. در مورد قدرت سلطنتی برای قدرت دادن به خود برای محافظت از رعایای پادشاه. نکته کلیدی «حق» زندانی برای «آزادی» نبود - اینها اصطلاحات مدرن هستند - بلکه اشتباهات احتمالی یک زندانبان یا هرکسی بود که دستور بازداشت یک زندانی را داده بود. این تمرکز بر خطاها به این نوشته نیروی لازم برای محافظت از ایده‌های حقوقی که خارج از قانون توسعه می‌یابند، داد. این قدرت قضایی حکم را در سراسر جهان، از کبک تا بنگال، حمل کرد. به طور متناقض، انگیزه نماینده، که اغلب از طریق اقدام قانونگذاری بیان می شود، بیش از هر چیز دیگری برای تضعیف این قانون انجام شد. و نیاز به کنترل رعایا به طور فزاینده ای قضات را محدود می کند. بنابراین، تجربه امپریالیستی برای درک گسترده‌تر تاریخ نوشته و حقوق انگلیس بسیار مهم است.

کار هالیدی از حکم دادگاه عالی ایالات متحده در سال 2008 در بومدین علیه بوش< /span> در مورد زندانیان در اردوگاه های بازداشت گوانتانامو. کتاب مورد انتظار او قطعاً تاریخ قطعی habeas corpus را تحسین خواهد کرد.

We call habeas corpus the Great Writ of Liberty. But it was actually a writ of power. In a work based on an unprecedented study of thousands of cases across more than five hundred years, Paul Halliday provides a sweeping revisionist account of the world’s most revered legal device.

In the decades around 1600, English judges used ideas about royal power to empower themselves to protect the king’s subjects. The key was not the prisoner’s “right” to “liberty”―these are modern idioms―but the possible wrongs committed by a jailer or anyone who ordered a prisoner detained. This focus on wrongs gave the writ the force necessary to protect ideas about rights as they developed outside of law. This judicial power carried the writ across the world, from Quebec to Bengal. Paradoxically, the representative impulse, most often expressed through legislative action, did more to undermine the writ than anything else. And the need to control imperial subjects would increasingly constrain judges. The imperial experience is thus crucial for making sense of the broader sweep of the writ’s history and of English law.

Halliday’s work informed the 2008 U.S. Supreme Court ruling in Boumediene v. Bush on prisoners in the Guantánamo detention camps. His eagerly anticipated book is certain to be acclaimed the definitive history of habeas corpus.