دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Friederike Felicitas Günther
سری:
ISBN (شابک) : 9783825377397
ناشر: Universitätsverlag Winter
سال نشر: 2018
تعداد صفحات: 461
[474]
زبان: German
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 177 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب Grenzgänge zum Anorganischen bei Rilke und Celan به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب گذرگاه های مرزی به غیر آلی در ریلکه و سلان نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
آثار پل سلان با «زبان بیجانها» (Th. W. Adorno) هم مرز است، شعر راینر ماریا ریلکه زندگی را حتی در مرگ تجلیل میکند: پژوهشهای ادبی اشتراکات کمی بین این دو نویسنده میبیند. در مقابل، پژوهش حاضر در تحلیل اشعار مثالی نزدیک به متن نشان میدهد که ریلکه و سلان در بررسی بیگانهترین چیز برای بشریت (H. Böhme) - غیر ارگانیک - بهعنوان نقطه همگرایی بسیار به یکدیگر نزدیک میشوند. در شعرشان اشعار ریلکه نه تنها در طبیعت زنده، بلکه در صخره که به تهدیدی وجودی برای خود معطوف به خدا تبدیل میشود، تداعی میکند. از سوی دیگر، اشعار سلان، منظرهای جامع از مردگان را به ذهن متبادر میسازد که خود سخنگو با نزدیک شدن به آن به وجود مخلوق خود تقلیل مییابد. هر دو شعر با این پرسش به هم مرتبط میشوند: اصلاً چگونه میتوان با برتری اساسی بیجانها در زبان انسان مواجه شد؟
Paul Celans Werk grenze an eine "Sprache des Leblosen" (Th. W. Adorno), Rainer Maria Rilkes Lyrik feiere das Leben noch im Tod: Die literaturwissenschaftliche Forschung sieht bei den beiden Autoren wenig Gemeinsamkeiten. Die vorliegende Studie zeigt demgegenüber in textnahen Analysen exemplarischer Gedichte, dass sich Rilke und Celan in der Auseinandersetzung mit dem "Menschenfremdesten" (H. Böhme) - dem Anorganischen - als einem Konvergenzpunkt ihrer Lyrik in größter Nähe zueinander bewegen. Rilkes Gedichte beschwören das Numinose nicht nur in der lebenden Natur, sondern auch im Felsgestein, das für das Gott zugewandte Ich zur existenziellen Bedrohung wird. Celans Gedichte wiederum vergegenwärtigen eine umfassende Totenlandschaft, der sich das sprechende Ich immer weiter annähert, reduziert auf seine kreatürliche Existenz. Beider Dichtung ist verbunden in der Frage: Wie ist der grundierenden Übermacht des Leblosen in menschlicher Sprache überhaupt zu begegnen?