Functions and Uses of Disciplinary Histories

ادعای ادوارد گیبون در ابتدای مقاله خود در مورد مطالعه ادبیات (1764) مبنی بر اینکه تاریخ امپراتوری ها تاریخ بدبختی های بشریت است در حالی که تاریخ علوم از شکوه و خوشبختی آنها برای مدت طولانی است. توسط دانشمندان حرفه ای و مورخان علم به طور یکسان پذیرفته شده است. برای شاغل در آن، تاریخ یک رشته بیش از هر چیز رویکردی همیشه دشوار، اما بسیار مفید به حقیقتی را نشان می‌دهد که در این رشته در قالب واقعی آن گنجانده شده بود. با نگاهی به گذشته، تشخیص افراد خطاکار و بدعت گذار در این حوزه از معدود پیشگامان علم واقعی بسیار آسان بود. از یک سو، تاریخ سنتی علم به عنوان داستان پرستش قهرمان و قهرمان بیان می شد، از سوی دیگر، به طرز متناقضی، تلاش مداوم برای یادآوری دانشمندی بود که بهتر است چه کسی را فراموش کند. بنابراین اصلاً تعجب آور نیست که تاریخ سنتی علم برای شاغلان یک رشته یا تخصص علمی متمایز و در عین حال یک کار دشوار برای مورخ حرفه‌ای بود که فقط مورد توجه جزئی بود. نیچه قبلاً مورخ علم را کسی توصیف کرده بود که پس از زمان برداشت دیر می رسد: این کسی است که فقط یک مهمان قابل تحمل در شام شکرگزاری جامعه علمی است.

Edward Gibbon's allegation at the beginning of his Essay on the Study of Literature (1764) that the history of empires is that of the miseries of humankind whereas the history of the sciences is that of their splendour and happiness has for a long time been accepted by professional scientists and by historians of science alike. For its practitioner, the history of a discipline displayed above all the always difficult but fmally rewarding approach to a truth which was incorporated in the discipline in its actual fonn. Looking back, it was only too easy to distinguish those who erred and heretics in the field from the few forerunners of true science. On the one hand, the traditional history of science was told as a story of hero and hero worship, on the other hand it was, paradoxically enough, the constant attempt to remind the scientist whom he should better forget. It is not surprising at all therefore that the traditional history of science was a field of only minor interest for the practitioner of a distinct scientific diSCipline or specialty and at the same time a hardly challenging task for the professional historian. Nietzsche had already described the historian of science as someone who arrives late after harvest-time: it is somebody who is only a tolerated guest at the thanksgiving dinner of the scientific community .