Functional Inference in Paleoanthropology: Theory and Practice

در این بررسی عمیق مورفولوژی عملکردی، یک دیرینه‌انتروپولوژیست مشهور راه جدیدی را برای بررسی تکامل انسان از طریق پیشینه فسیلی ارائه می‌کند.

برای دو آناتومیست عملکردی معمول است که آن را بررسی کنند. دقیقاً همان مواد فسیلی، اما در مورد اهمیت تکاملی آن بحث می کنند. چگونه می تواند این باشد؟

به‌طور سنتی، دیرین‌انتروپولوژی مورفولوژی فسیلی هومینین را ابتدا با در نظر گرفتن چالش‌های اکولوژیکی با آن‌ها تفسیر می‌کند، سپس استنتاج‌های تطبیقی ​​بر اساس این ایده که مورفولوژی اسکلتی عمدتاً بازتابی از دیرینه‌اکولوژی است، استخراج می‌کند. در استنتاج کارکردی در دیرینه‌انتروپولوژی، دیرینه‌انتروپولوژیست مبتکر دیوید جی. داگلینگ پیشنهاد می‌کند که محققان می‌توانند تفاسیر دوجانبه‌ای از پیشینه فسیلی را با تمرکز بر زیست‌شناسی و رشد خود استخوان‌ها حل کنند - مانند پاسخ‌های قابل اندازه‌گیری به تغییر شکل‌ها. تنش ها و آسیب ها داگلینگ با کاوش انتقادی که چگونه دانشمندان مورفولوژی فسیلی را برای استنتاج های رفتاری و انطباقی کاوش و تفسیر می کنند، این موضوع را مطرح می کند که علم قابل درک مورفولوژی عملکردی در پیشینه فسیلی بدون گنجاندن این دیدگاه مکانیکی زیستی غیرممکن است.

دگلینگ با تکیه بر نمونه‌های تاریخی از بحث‌های طولانی مدت در مورد پیدایش دوپا و تغییرات غذایی که ظهور کلاد هومینین را تسهیل می‌کرد، تفاوت‌های بین اصول نظری مورفولوژی تطبیقی ​​و عملکرد روش‌شناختی در دیرینه‌شناسی را دنبال می‌کند. زمینه تکامل انسان با به اشتراک گذاشتن یافته‌های غنی از تحقیقات دهه‌های اخیر در بیومکانیک اسکلتی، استنتاج عملکردی در دیرینه‌انتروپولوژی بررسی می‌کند که چگونه استخوان در طول عمر سازگار می‌شود، چه عوامل محیطی بر کیفیت آن تأثیر می‌گذارند، و چگونه محدودیت‌های رشدی پتانسیل انطباقی اسکلت را در طول زمان تکامل محدود می‌کند. .

In this deep examination of functional morphology, a renowned paleoanthropologist offers a new way to investigate human evolution through the fossil record.

It is common for two functional anatomists to examine the exact same fossil material, yet argue over its evolutionary significance. How can this be?

Traditionally, paleoanthropology has interpreted hominin fossil morphology by first considering the ecological challenges hominins faced, then drawing adaptive inferences based on the idea that skeletal morphology is largely a reflection of paleoecology. In Functional Inference in Paleoanthropology, innovative paleoanthropologist David J. Daegling suggests that researchers can resolve dichotomous interpretations of the fossil record by instead focusing on the biology and development of the bones themselves―such as measurable responses to deformations, stresses, and damage. Critically exploring how scientists probe and interpret fossil morphology for behavioral and adaptive inferences, Daegling makes the case that an intelligible science of functional morphology in the fossil record is impossible without the inclusion of this mechanobiological perspective.

Drawing on historical examples from long-standing debates on the emergence of bipedality and the dietary shifts that facilitated the emergence of the hominin clade, Daegling traces the disjunctions between theoretical principles of comparative morphology and methodological practice in the paleontological context of human evolution. Sharing rich findings from recent decades of research in skeletal biomechanics, Functional Inference in Paleoanthropology examines how bone adapts over the lifespan, what environmental factors influence its quality, and how developmental constraints limit the skeleton's adaptive potential over evolutionary time.