From Windfall to Curse?: Oil and Industrialization in Venezuela, 1920 to the Present

از زمان کشف منابع نفتی فراوان در دهه 1920، ونزوئلا از نظر اقتصادی موقعیت ممتازی در میان کشورهای آمریکای لاتین داشت که باعث شد تحلیلگران اقتصادی و سیاسی با آن به عنوان یک مورد استثنایی برخورد کنند. تری کارل، دانشمند علوم سیاسی استنفورد، در مطالعه معروف خود در مورد اقتصاد سیاسی ونزوئلا، پارادوکس فراوانی (1997) استدلال کرد که این ثروت نفتی موجب فساد خارق‌العاده، رانت خواری و مداخله متمرکز شد که منجر به محدود کردن بهره وری و رشد با این حال، آنچه این و سایر مطالعات درباره اقتصاد ونزوئلا توضیح نمی دهند این است که چگونه چنین شرایطی هم با رشد و هم رکود در دوره های مختلف تاریخ ونزوئلا همراه بوده است و چرا کشورهایی که سطوح مشابهی از فساد و رانت خواری را تجربه می کنند، نتایج توسعه متفاوتی را تولید می کنند.

جاناتان دی جان با بررسی سابقه توسعه اقتصادی در ونزوئلا از سال 1920 تا کنون نشان می‌دهد که کلید توضیح اینکه چرا اقتصاد بین سال‌های 1920 و 1980 بسیار بهتر از دوره پس از 1980 عمل کرد، این است که درک چگونگی تعامل استراتژی‌های سیاسی با استراتژی‌های اقتصادی – به‌ویژه، اینکه چگونه سیاست ظرفیت دولت را در هر زمان معین تعیین می‌کند و چگونه مرحله توسعه و استراتژی‌های توسعه بر ماهیت درگیری‌های سیاسی تأثیر می‌گذارد. دی جان با تأکید بر اهمیت رویکردی که به اقتصاد سیاسی و نه صرفاً به اقتصاد می‌نگرد، این حوزه را از نظر روش‌شناسی پیش می‌برد و در عین حال به تاریخچه طولانی مورد نیاز عملکرد اقتصادی ونزوئلا در قرن بیستم کمک می‌کند.

Since the discovery of abundant oil resources in the 1920s, Venezuela has had an economically privileged position among the nations of Latin America, which has led to its being treated by economic and political analysts as an exceptional case. In her well-known study of Venezuela’s political economy, The Paradox of Plenty (1997), Stanford political scientist Terry Karl argued that this oil wealth induced extraordinary corruption, rent-seeking, and centralized intervention that resulted in restricting productivity and growth. What this and other studies of Venezuela’s economy fail to explain, however, is how such conditions have accompanied both growth and stagnation at different periods of Venezuela’s history and why countries experiencing similar levels of corruption and rent-seeking produce divergent developmental outcomes.

By investigating the record of economic development in Venezuela from 1920 to the present, Jonathan Di John shows that the key to explaining why the economy performed much better between 1920 and 1980 than in the post-1980 period is to understand how political strategies interacted with economic strategies—specifically, how politics determined state capacity at any given time and how the stage of development and development strategies affected the nature of political conflicts. In emphasizing the importance of an approach that looks at the political economy, not just at the economy alone, Di John advances the field methodologically while he contributes to a long-needed history of Venezuela’s economic performance in the twentieth century.