Franz Brentano’s Analysis of Truth

فرانتس برنتانو 1 فیلسوف مهمی بود، اما برای مدت طولانی اهمیت او دست کم گرفته می شد. حداقل در کشورهای انگلیسی زبان، از او به عنوان آغازگر یک موقعیت فلسفی که در واقع به دلایل خوب و کافی رها شد، به بهترین وجه یاد شد. کمک های نهایی و مهم او تقریباً مورد توجه قرار نگرفت. حتی چنین کتاب کاملاً آگاه و آماده ای مانند فلسفه پاسمور IOO Years 01 (Duckworth, 1957) نیز برای همین اظهار نظر باز است. پاسمور توجه خود را بر برنتانو اولیه متمرکز کرد، زیرا تأثیر او بر صحنه فلسفی بریتانیا را محدود به کارهای اولیه برنتانو می‌دانست. شاگردان برنتانو، ای. g هوسرل، ماینونگ، مارتی و تواردوفسکی، غالباً تأثیرگذار بودند و غالباً از عقل سلیم دقیق و نگرش محتاطانه معلم بزرگ خود دور شدند. بنابراین حتی در قاره، تصویر عمومی از برنتانو ناقص (و گاهی تحریف شده) خارج از دایره باریک دانش آموزان، پیروان و افراد با علاقه خاص بود. این، یا تقریباً این، هنوز در سال 1955 وجود داشت، زمانی که تماس من با پیروان تواردوفسکی باعث شد به مطالعه برنتانو روی بیاورم. از آن زمان به بعد، علاقه به کار او احیا شده است. کتاب اولیه او درباره ارسطو به آلمانی تجدید چاپ شد و دو مقام اصلی او، روانشناسی و Wahrheit und Evidenz، در ترجمه های انگلیسی منتشر شده است. ترجمه به زبان های دیگر، e. g.

Franz Brentano 1 was an important philosopher, but for a long time his importance was under-estimated. At least in the English speaking countries, he came to be remembered best as the initiator of a philoso­ phical position which he in fact abandoned for good and sufficient 2 reasons. His ultimate and most important contributions passed almost unnoticed. Even such a well-informed and well-prepared book as Passmore's IOO Years 01 Philosophy (Duckworth, 1957), is open to the same comment; Passmore concentrated his attention on the early Brentano, because he regarded his influence on the British philo­ sophical scene as being confined to Brentano's early work. Brentano's pupils, e. g. , Husserl, Meinong, Marty and Twardowski, were often influential and, often enough, they departed from the strict common­ sense and advisedly cautious attitude of their great teacher. Thus even on the continent, the public image of Brentano tended to be incomplete (and sometimes distorted), outside the narrower circle of pupils, followers, and people with special interest. This, or very nearly this, was still the case in 1955, when my contacts with the followers of Twardowski made me turn towards the study of Brentano. Since then there has been a gratifying revival of interest in his work. His early book on Aristotle was reprinted in German and two of his main positions, Psychologie and Wahrheit und Evidenz, are appearing in English translations. Translations into other languages, e. g.