Final Chapters: How Famous Authors Died

همه باید بمیرند، اما من همیشه معتقد بوده ام که در مورد من استثنا قائل می شود. ویلیام سارویان، نویسنده برنده جایزه پولیتزر

نویسندگان مشهور، مانند بقیه، می دانند که روزی خواهند مرد. فصل پایانی داستان های جذاب بیش از صد نویسنده را در مواجهه با مرگ و نگرش آنها نسبت به دروگر ترسناک بیان می کند: ترس، عدم اطمینان یا پذیرش.

فرانسیس بیکن نوشت، مردن به همان اندازه طبیعی است که به دنیا بیای.» در حالی که سقراط به قاضیانی که او را محکوم کردند گفت: «و اکنون ما راه خود را می رویم، من بمیرم و شما زندگی کنید. تنها خدا آن را بهتر می‌داند.»

مرگ اغلب برای این نویسندگان مشهور به شیوه‌های شگفت‌انگیزی اتفاق می‌افتد. آیسخلوس نمایشنامه نویس توسط لاک پشتی که از آسمان سقوط می کرد، به هم ریخت. کریستوفر مارلو در یک نزاع در اتاقک با چاقو زخمی شد. مولیر هنگام بازی در نقش یک هیپوکندریاک در یکی از نمایشنامه‌هایش به زمین افتاد.

ادگار آلن پو کمی قبل از مرگش در لباس شخص دیگری نیمه کوماتوز پیدا شد. شروود اندرسون با خلال دندان در مارتینی افتاد. آیا دیلن توماس واقعاً از هجده ویسکی مستقیم مرد؟ و آیا این یک درب بطری یا قتلی بود که در تنسی ویلیامز انجام شد؟

اگر این نویسندگان درسی برای ما دارند، بهترین آنها ممکن است مارکوس اورلیوس باشد: مرگ به همه ما لبخند می زند. تنها کاری که می توانیم انجام دهیم این است که لبخند بزنیم.»

“Everybody has got to die, but I have always believed an exception would be made in my case.” –William Saroyan, Pulitzer Prize–winning author

Famous authors, like everybody else, know that one day they will die. Final Chapters tells the fascinating stories of more than one hundred writers’ encounters with death—and their attitudes toward the Grim Reaper: fear, uncertainty, or acceptance.

Francis Bacon wrote, “It is as natural to die as to be born,” while Socrates told the judges who condemned him, “And now we go our ways, I to die and you to live. Which is better is known to God alone.”

Death often came in startling ways for these well-known writers. The playwright Aeschylus was conked by a turtle falling from the sky. Christopher Marlowe was stabbed in a barroom brawl. Molière collapsed while playing the role of a hypochondriac in one of his plays.

Edgar Allan Poe was found semicomatose in someone else’s clothes shortly before he died. Sherwood Anderson was felled by a toothpick in a martini. Did Dylan Thomas really die of eighteen straight whiskeys? And was it a bottle cap or murder that did in Tennessee Williams?

If these authors have lessons for us, the best may be that of Marcus Aurelius: “Death smiles at us all; all we can do is smile back.”