Fathers and Mothers: Dilemmas of the Work-Life Balance: A Comparative Study in Four European Countries

در خطر بیهوده به نظر رسیدن، دلیل خوبی برای این استدلال وجود دارد که زنان نیروی انقلابی پشت تحول اجتماعی و اقتصادی معاصر را تشکیل می دهند. تا حد زیادی این تغییر نقش زنان است که ساختار جدید خانواده، رفتار جمعیتی تغییر یافته ما، رشد اقتصاد خدماتی و در نتیجه معضلات جدیدی را که جوامع پیشرفته با آن روبرو هستند توضیح می دهد. اکثر کشورهای اروپایی نتوانسته اند به اندازه کافی با چالش های جدید وفق دهند و نتیجه یک عدم تعادل جدی فزاینده است. زنان صراحتاً خواستار استقلال اقتصادی هستند و جمع اجتماعی نیز باید اشتغال زنان را به حداکثر برساند. و با این حال، این در برابر مشکلات شدید ناسازگاری است که منجر به نرخ تولد بسیار پایین می شود. جوامع سالخورده ما به فرزندان بیشتری نیاز دارند، با این حال سطح باروری اغلب تنها نیمی از آن چیزی است که شهروندان به عنوان تعداد فرزندان مورد نظر خود تعریف می کنند. مهم نیست در دهه آینده چه اتفاقی می‌افتد، ما محکوم به داشتن گروه‌های بسیار کوچکی هستیم که به نوبه خود، باید بار عظیم حمایت از نسل بازنشسته‌ای را به دوش بکشند. از این رو مساوی است که بزرگسالان فردا حداکثر بهره وری را داشته باشند و با این حال، کشور معمولی اتحادیه اروپا سرمایه گذاری بسیار کمی روی فرزندان و خانواده های خود انجام دهد.

At the risk of sounding frivolous, there is a good case to be made for the argument that women constitute the revolutionary force behind contemporary social and economic transformation. It is in large part the changing role of women that explains the new household structure, our altered demographic behaviour, the growth of the service economy and, as a consequence, the new dilemmas that the advanced societies face. Most European countries have failed to adapt adequately to the novel challenges and the result is an increasingly serious disequilibrium. Women explicitly desire economic independence and the societal collective, too, needs to maximise female employment. And yet, this runs up against severe incompatibility problems that then result in very low birth rates. Our aging societies need more kids, yet fertility levels are often only half of what citizens define as their desired number of children. No matter what happens in the next decade, we are doomed to have exceedingly small cohorts that, in turn, must shoulder the massive burden of supporting a retired baby-boom generation. Hence it is tantamount that tomorrow’s adults be maximally productive and, yet, the typical EU member state invests very little in its children and families.