Envy: The Seven Deadly Sins

بدخواهی که نمی تواند نام خود را به زبان بیاورد، خصومت خونسرد اما پنهانی، میل ناتوان، کینه پنهان و کینه - همه در مرکز حسادت قرار دارند. جوزف اپستاین می نویسد که حسادت افکار را در هم می اندازد، سخاوت را درهم می کشد، هر گونه امید به آرامش را از بین می برد و به چروک شدن قلب ختم می شود. او نتیجه می گیرد که از میان هفت گناه کبیره، تنها حسادت به هیچ وجه سرگرم کننده نیست. اپشتین با نوشتن به سبکی محاوره ای، دانشمند و تحقیرآمیز که آموخته هایش را سبک می کند، ما را به توری هیجان انگیز از بسیاری از چهره های حسادت می برد. او آنچه را که متفکران بزرگ - مانند جان رالز، شوپنهاور و نیچه - درباره حسادت نوشته اند، در نظر می گیرد. بین حسادت، اشتیاق، حسادت، رنجش، و schadenfreude تمایز قائل می شود (\"یک گیاه همیشگی مقاوم در باغ علف های هرز احساسات ترش\"). و بسیاری از چیزهایی را که حسادت برانگیز است فهرست می کند، از جمله ثروت، زیبایی، قدرت، استعداد، دانش و خرد، خوش شانسی فوق العاده، و جوانی (یا همانطور که عنوان فصل جوانی اپشتاین، "جوانان، خدا لعنتشان کند" را فهرست می کند. "). او به رنجش در دانشگاه نگاه می کند، جایی که حسادت با فحشا آمیخته شده است، ناتوانی برانگیخته می شود، و در پس زمینه ای از بی عدالتی کیهانی نمایش داده می شود. و او خوانش درخشانی از اتللو را به عنوان نمایشنامه ای ارائه می دهد که بیشتر از حسادت ایاگو ناشی می شود تا حسادت اتللو. او فاش می‌کند که حسادت یک حس قوی از بدخواهی در پشت آن نهفته است - حسودان می‌خواهند شادی دیگران را از بین ببرند. او پیشنهاد می‌کند که حسادت به موفقیت شگفت‌انگیز یهودیان در آلمان و اتریش ممکن است در پشت یهودی‌ستیزی شدید نازی‌ها نهفته باشد. همانطور که او در پرفروش‌ترین فیلم «اسنوبری» ثابت کرد، جوزف اپشتاین توانایی بی‌نظیری در برجسته کردن ناکامی‌های ما دارد. که متفکرانه، تحریک کننده و سرگرم کننده است. اگر حسادت جالب نیست، خواندن کتاب حسادت اپشتین واقعاً لذت بخش است.

Malice that cannot speak its name, cold-blooded but secret hostility, impotent desire, hidden rancor and spite--all cluster at the center of envy. Envy clouds thought, writes Joseph Epstein, clobbers generosity, precludes any hope of serenity, and ends in shriveling the heart. Of the seven deadly sins, he concludes, only envy is no fun at all.Writing in a conversational, erudite, self-deprecating style that wears its learning lightly, Epstein takes us on a stimulating tour of the many faces of envy. He considers what great thinkers--such as John Rawls, Schopenhauer, and Nietzsche--have written about envy; distinguishes between envy, yearning, jealousy, resentment, and schadenfreude ("a hardy perennial in the weedy garden of sour emotions"); and catalogs the many things that are enviable, including wealth, beauty, power, talent, knowledge and wisdom, extraordinary good luck, and youth (or as the title of Epstein's chapter on youth has it, "The Young, God Damn Them"). He looks at resentment in academia, where envy is mixed with snobbery, stirred by impotence, and played out against a background of cosmic injustice; and he offers a brilliant reading of Othello as a play more driven by Iago's envy than Othello's jealousy. He reveals that envy has a strong touch of malice behind it--the envious want to destroy the happiness of others. He suggests that envy of the astonishing success of Jews in Germany and Austria may have lurked behind the virulent anti-Semitism of the Nazis.As he proved in his best-selling Snobbery, Joseph Epstein has an unmatched ability to highlight our failings in a way that is thoughtful, provocative, and entertaining. If envy is no fun, Epstein's Envy is truly a joy to read.