Environmental Design: Architecture, Politics, and Science in Postwar America

بسیاری از طراحی قرن بیستم با تنش خلاقانه دوگانگی اساسی آن متحرک شد: آیا طراحی یک هنر است یا یک علم؟ در دوران پس از جنگ، معماران آمریکایی به دنبال این بودند که عملکرد معماری را با دانش علمی در حال تکامل در مورد انسان و محیط تنظیم کنند، بنابراین جایگاه این رشته را ارتقاء بخشیدند و کار خود را در یک بازسازی مترقی جامعه درهم آمیختند. این تلاش سیاسی و علمی "طراحی محیطی" نامیده شد، اصطلاحی که در دهه 1960 گسترش یافت و شامل ایده های زیست محیطی و لیبرال شد. آویگیل ساکس در مطالعه گسترده جدید خود، داربست های نظری و میراث عملی این تلاش حرفه ای را بررسی می کند.

با الهام از چالش لوئیس مامفورد در سال 1932 که معماران را فراتر از آزمایش بصری و ایجاد محیط های انسانی کامل، طراحی محیطی الهام گرفته است. > ظهور ایده‌های مدرنیستی در رشته‌های معماری را در چارچوب جدید مسئولیت‌های اجتماعی سیاسی و نه زیبایی‌شناختی شرح می‌دهد. برخلاف امروز...

Much of twentieth-century design was animated by the creative tension of its essential duality: is design an art or a science? In the postwar era, American architects sought to calibrate architectural practice to evolving scientific knowledge about humans and environments, thus elevating the discipline's stature and enmeshing their work in a progressive restructuring of society. This political and scientific effort was called "environmental design," a term expanded in the 1960s to include ecological and liberal ideas. In her expansive new study, Avigail Sachs examines the theoretical scaffolding and practical legacy of this professional effort.

Inspired by Lewis Mumford's 1932 challenge enjoining architects to go beyond visual experimentation and create complete human environments, Environmental Design details the rise of modernist ideas in the architectural disciplines within the novel context of sociopolitical rather than aesthetic responsibilities. Unlike today's...