Empirical Modeling of Exchange Rate Dynamics

مدل سازی نرخ ارز ساختاری در جریان شناور اخیر پس از 1973 بسیار دشوار است. ناامیدی با مقالات میز و روگوف (1983a، 1983b) به اوج خود رسید، که نشان دادند یک مدل پیاده روی تصادفی \"ساده لوح\" به طور مشخص بر مدل های نظری دریافت شده از نظر عملکرد پیش بینی برای نرخ های اصلی دلار تسلط دارد. یکی از اهداف این تک نگاری جستجوی دلایل این شکست با بررسی رفتار زمانی هفت نرخ اصلی مبادله دلار با استفاده از روش‌های سری زمانی غیرساختاری است. یافته‌های میز-روگوف به این معنا نیست که نرخ‌های ارز به صورت تصادفی تغییر می‌کنند. بلکه به سادگی به این معنی است که پیاده روی تصادفی یک تقریب تصادفی بهتر از هر یک از مدل های کاندید دیگر آنها است. در این مونوگراف، ما از تکنیک‌های مشخص‌سازی مدل بهینه، از جمله آزمون‌های ریشه واحد رسمی که روند را امکان‌پذیر می‌سازد، استفاده می‌کنیم، و متوجه می‌شویم که همه نرخ‌های ارز مورد مطالعه در واقع به صورت پیاده‌روی تصادفی یا پیاده‌روی تصادفی با رانش (به تقریب بسیار نزدیک) تکامل می‌یابند. این نتیجه با بازارهای دارایی کارآمد سازگار است و توضیحی برای نتایج Meese-Rogoff ارائه می دهد. نیروهای بسیار ظریف تری در کار هستند، با این حال، که منجر به مشکلات اقتصادی جالبی می شود و پیامدهایی برای اندازه گیری نوسانات نرخ ارز و ساختار لحظه ای دارد. نشان داده شده است که همه نرخ‌های ارز ناهمگونی مشروط قابل توجهی را نشان می‌دهند. یک پارامتر معقول خاص از این ناهمگونی مشروط، که خوشه‌بندی مشاهده شده واریانس‌های خطای پیش‌بینی را نشان می‌دهد، در فصل 2 توسعه داده شده است.

Structural exchange rate modeling has proven extremely difficult during the recent post-1973 float. The disappointment climaxed with the papers of Meese and Rogoff (1983a, 1983b), who showed that a "naive" random walk model distinctly dominated received theoretical models in terms of predictive performance for the major dollar spot rates. One purpose of this monograph is to seek the reasons for this failure by exploring the temporal behavior of seven major dollar exchange rates using nonstructural time-series methods. The Meese-Rogoff finding does not mean that exchange rates evolve as random walks; rather it simply means that the random walk is a better stochastic approximation than any of their other candidate models. In this monograph, we use optimal model specification techniques, including formal unit root tests which allow for trend, and find that all of the exchange rates studied do in fact evolve as random walks or random walks with drift (to a very close approximation). This result is consistent with efficient asset markets, and provides an explanation for the Meese-Rogoff results. Far more subtle forces are at work, however, which lead to interesting econometric problems and have implications for the measurement of exchange rate volatility and moment structure. It is shown that all exchange rates display substantial conditional heteroskedasticity. A particularly reasonable parameterization of this conditional heteroskedasticity, which captures the observed clustering of prediction error variances, is developed in Chapter 2.