Eclipse Of Self: The Development of Heidegger's Concept of Authenticity

اگرچه گاهی گفته می شود که فلسفه متأخر مارتین هایدگر دیگر به موضوع اصالت که برای هستی و زمان (1927) حیاتی است توجهی نمی کند، این کتاب استدلال می کند که علاقه او به اصالت همیشه قوی بوده است. .

هیدگر پس از ترک حوزه علمیه و دانشجوی فلسفه، شروع به «اسطوره زدایی» مضامین دینی برای اهداف فلسفی خود کرد. مانند مفهوم مسیحی ایمان، مفهوم اصالت هایدگر شامل کنار گذاشتن خودآگاهی خودخواهانه است که گشودگی ما را برای احتمالات مسدود می کند. با این حال، اصالت به عنوان «قاطعیت» شامل عنصری از اراده گرایی است که با ایده ایمان بیگانه است. درگیری کوتاه هایدگر با ناسیونال سوسیالیسم (1933-1934) به او کمک کرد تا مفهوم نیچه ای اراده را که بر دیدگاه های اولیه او در مورد اصالت تأثیر گذاشته بود، بازاندیشی کند. اگرچه بخشی از معنای قاطعیت این است که اجازه دهیم چیزها آشکار شوند، اما همچنین نشان می دهد که یک فرد می تواند به نحوی اصالت داشته باشد. پس از حدود سال 1936، هایدگر تأکید کرد که یک فرد تنها می تواند توسط قدرتی که از او فراتر می رود، از خودگرایی (غیر اصالت) رها شود. موضوع دائمی کلامی در مورد کارآمدی کارها در برابر نیروی نجات بخش فیض، در تمایز بین عزم و رهایی بیان می شود.

Although it is sometimes said that Martin Heidegger’s later philosophy no longer concerned itself with the theme of authenticity so crucial to Being and Time (1927), this book argues that his interest in authenticity was always strong.

After leaving the seminary to become a philosophy student, Heidegger began to “de–mythologize” religious themes for his own philosophical purposes. Like the Christian notion of faith, Heidegger’s notion of authenticity involves relinquishing the egotistical self–understanding which blocks our openness for possibilities. Yet authenticity as “resoluteness” includes an element of voluntarism foreign to the idea of faith. Heidegger’s brief engagement with National Socialism (1933–1934) helped him to re–think the Nietzschean concept of will which had influenced his early views on authenticity. Although part of the meaning of resoluteness is to allow things to be revealed, it also suggests that an individual can somehow will to be authentic. After about 1936, Heidegger emphasized that an individual can only be released from egoism (inauthenticity) by a power which transcends him. The abiding theological issue concerning the efficacy of works as against the saving power of grace finds expression in the distinction between resoluteness and releasement.