Dictionnaire javanais-français

دسته بندی: خارجی
ویرایش:  
نویسندگان: Favre P.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 564 
زبان: French 
فرمت فایل : DJVU (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 15 مگابایت 

قیمت کتاب (تومان) : 48,000

چاپ سلطنتی و سلطنتی، وین، 1870. - 543 ص. Фавр П. Яванско-французский словарь (на франц. яз.) متولد در 12 فوریه 1812 در ژانویل، پیر اتین لازار فاور به عنوان کشیش در اورلئان در سال 1838 منصوب شد. در سال 1842 که به مدت سه سال در این اسقف خدمت کرد، به عنوان جانشین و سپس به عنوان کشیش محله، وارد حوزه علمیه هیئت های خارجی شد. در 21 دسامبر همان سال، عازم مالزی شد. او ابتدا در کالج بزرگ پنانگ تدریس کرد، سپس در سال 1845 به «نیائی‌نشینی حواری شبه‌جزیره مالاکا» رفت و به مالاکا فرستاده شد. در سال 1846، او یک سفر کوچک به داخل شبه جزیره انجام داد تا بررسی کند که آیا می توان جمعیت هایی را که امروزه با نام اورنگ آستی معرفی می شوند، بشارت داد. گزارشی از این شناخت قرار بود در سال 1865 به زبان انگلیسی ظاهر شود و در پاریس با عنوان "حاوی قبایل وحشی ساکن در شبه جزیره مالایا" چاپ شد. در سال 1849، او ساخت کلیسای سنت فرانسوا خاویر فعلی را که در کرانه جنوبی رودخانه مالاکا قرار دارد، آغاز کرد. به منظور جمع آوری بودجه لازم برای این ساخت و ساز بود که او در سال 1850 به آمریکای جنوبی رفت تا در جوامع کاتولیک برزیل و پرو گدایی کند. اطلاعات کمی در مورد اقامت چهار ساله او در آنجا وجود دارد. در سال 1854 بیمار شد، به فرانسه بازگشت، سپس مجدداً در سال 1856 به پنانگ رفت، جایی که در هماهنگی با آقای بیگاند، ساخت و سازهای جدیدی را انجام داد (صومعه بانوان سن مور و کلیسای عروج). او که دوباره بیمار شد، مجبور شد تصمیم خود را برای ترک مالزی برای همیشه بگیرد و در سال 1857 به پنانگ سفر کرد. او در فرانسه به طور قطع از انجمن مأموریت های خارجی جدا شد و برای مدتی در اسقف نشین اورلئان وزارت را از سر گرفت. پس از آن بود که دولاوریه، که می خواست از تعلیم زبان جاوه ای و مالایی که از سال 1841 در مدرسه زبان های شرقی ارائه می کرد خلاص شود، به فکر او افتاد. با تصمیم وزیر در 27 نوامبر 1860، ابه فاور اجازه یافت تا دوره ای به زبان مالایی را در این مدرسه آغاز کند. در سال 1862، در 5 آوریل 1864 به عنوان مدرس و سرانجام استاد تمام منصوب شد. او بلافاصله با در نظر گرفتن «این دانشجوی مسافر» و «این برای هر دو»، دست به نوشتن «راهنماهای» لازم برای تدریس خود زد. از میان آنها، سرعت سفر کمتر به فاصله ای که آنها را از هدف جدا می کند بستگی دارد تا به ماهیت وسیله ای که برای رسیدن به آن استفاده می شود.

Imprimerie imperiale et royale, Vienne, 1870. - 543 p. Фавр П. Яванско-французский словарь (на франц. яз.) Né le 12 février 1812 à Janville, Pierre Etienne Lazare Favre fut ordonné prêtre à Orléans en 1838. Après avoir exercé le ministère dans ce diocèse durant trois années, comme vicaire puis comme curé, il entra au Séminaire des Missions étrangères en 1842. Le 21 décembre de cette même année, il s'embarquait pour la Malaisie. Il enseigna d'abord au grand collège de Penang, puis en 1845 passa dans le "Vicariat apostolique de la Péninsule de Malacca" et fut envoyé à Malaka. En 1846, il entreprit une petite expédition à l'intérieur de la Péninsule, afin d'envisager s'il était possible d'évangéliser les populations que l'on désigne aujourd'hui du nom de orang asti ; un récit de cette reconnaissance devait paraître en anglais en 1865, imprimé à Paris sous le titre de "An Account of the Wild Tribes inhabiting the Malayan Peninsula". En 1849, il commença la construction de l'actuelle église Saint François-Xavier, qui se dresse sur la rive sud de la Rivière de Malaka ; c'est afin de réunir les fonds nécessaires à cette construction qu'il partit en 1850 pour l'Amérique du Sud, afin de quêter dans les communautés catholiques du Brésil et du Pérou. On sait peu de choses sur le séjour de quatre ans qu'il y effectua ; tombé malade en 1854, il revint en France, puis repartit en 1856 pour Penang, où de concert avec M. Bigandet, il entreprit de nouvelles constructions (le couvent des Dames de Saint-Maur et l'église de l'Assomption). Retombé malade, il dut se résoudre à quitter définitivement la Malaisie et s'embarqua à Penang en 1857. De retour en France, il se sépara définitivement de la Société des Missions étrangères et reprit un temps du ministère dans le diocèse d'Orléans. C'est alors que Dulaurier qui souhaitait se défaire de l'enseignement de javanais et de malais qu'il donnait depuis 1841 à l'Ecole des Langues orientales, songea à lui. Par une décision ministérielle du 27 novembre 1860, l'Abbé Favre fut autorisé à commencer un cours de malais dans cette Ecole ; en 1862, il fut nommé chargé de cours et enfin professeur titulaire le 5 avril 1864. Il se mit aussitôt en devoir de rédiger les "manuels" nécessaires à son enseignement, estimant "qu'il en est de l'étudiant comme du voyageur" et "que pour l'un comme pour l'autre, la rapidité du trajet dépend moins de la distance qui les sépare du but que de la nature des moyens employés pour l'atteindre".