Diasporic Cold Warriors: Nationalist China, Anticommunism, and the Philippine Chinese, 1930s–1970s

در جنگجویان سرد دیاسپوریک، چین ون کونگ توضیح می دهد که چگونه حزب ملی گرای چین (کومینتانگ) کاشته بذر ضد کمونیسم در میان چینی های فیلیپین با مشارکت فعال دولت فیلیپین.

از دهه 1950 تا 1970، چینی های فیلیپینی نمونه ترین جنگجویان سرد جنوب شرقی آسیا در میان چینی های خارج از کشور بودند. در طول این دهه ها، هیچ جامعه چینی در منطقه در شناسایی و ریشه کن کردن کمونیست های مظنون از درون خود هوشیارتر نبود. هیچ کدام به اندازه مستعمره سابق ایالات متحده متعهد به بسیج علیه جمهوری خلق چین نبودند. از قضا، با وجود همه نگرانی‌ها از پیوند جوامع چینی خارج از کشور با جمهوری خلق چین در آن زمان، مثال فیلیپین نشان می‌دهد که «چین» که در طول جنگ سرد بیشترین مداخله را در هر جامعه آسیای جنوب شرقی چین انجام داد، جمهوری بود. چین در مورد تایوان

برای اولین بار، کونگ داستان چینی‌های فیلیپین را به عنوان طرفداران تایوان و پارتیزان‌های ضد کمونیست تعریف می‌کند، و رابطه در حال تکامل آنها با KMT و دولت‌های پی در پی فیلیپین را در اواسط قرن بیستم دنبال می‌کند. در سرتاسر، او برای درک شبکه ای و فراملی از حزب-دولت ROC-KMT استدلال می کند و نشان می دهد که تایپه نوعی حاکمیت غیرسرزمینی بر چینی های فیلیپین را با مشارکت و رضایت مانیل اعمال می کند. او همچنین با به چالش کشیدن روایت های غیرسیاسی ادغام فرهنگی، معتقد است که به دلیل KMT، شکل گیری هویت چینی و شیوه های تعلق در فیلیپین عمیقاً با ایدئولوژی جنگ سرد آمیخته شده است.

با تکیه بر تحقیقات آرشیوی و کار میدانی در تایوان. ، فیلیپین، ایالات متحده و چین، جنگجویان سرد دیاسپوریک تاریخ ROC، KMT، و چینی های فیلیپینی را دوباره تجسم می کند، و آنها را به بوم گسترده تر جنگ سرد و ملت پسااستعماری متصل می کند. ساختمان در شرق و جنوب شرق آسیا.

In Diasporic Cold Warriors, Chien-Wen Kung explains how the Chinese Nationalist Party (Kuomintang) sowed the seeds of anticommunism among the Philippine Chinese with the active participation of the Philippine state.

From the 1950s to the 1970s, Philippine Chinese were Southeast Asia's most exemplary Cold Warriors among overseas Chinese. During these decades, no Chinese community in the region was more vigilant in identifying and rooting out suspected communists from within its midst; none was as committed to mobilizing against the People's Republic of China as the one in the former US colony. Ironically, for all the fears of overseas Chinese communities' ties to the PRC at the time, the example of the Philippines shows that the "China" that intervened the most extensively in any Southeast Asian Chinese society during the Cold War was the Republic of China on Taiwan.

For the first time, Kung tells the story of the Philippine Chinese as pro-Taiwan, anticommunist partisans, tracing their evolving relationship with the KMT and successive Philippine governments over the mid-twentieth century. Throughout, he argues for a networked and transnational understanding of the ROC-KMT party-state and demonstrates that Taipei exercised a form of nonterritorial sovereignty over the Philippine Chinese with Manila's participation and consent. Challenging depoliticized narratives of cultural integration, he also contends that, because of the KMT, Chinese identity formation and practices of belonging in the Philippines were deeply infused with Cold War ideology.

Drawing on archival research and fieldwork in Taiwan, the Philippines, the United States, and China, Diasporic Cold Warriors reimagines the histories of the ROC, the KMT, and the Philippine Chinese, connecting them to the broader canvas of the Cold War and postcolonial nation-building in East and Southeast Asia.