Daguerreotypes : fugitive subjects, contemporary objects

در عصر دیجیتال، عکاسی با آینده خود تحت نشانه های رقابتی همه جا و منسوخ شدن روبرو می شود. در حالی که فناوری به آماتورها و متخصصان به طور یکسان این امکان را می دهد که در یک چشم به هم زدن عکس های باکیفیت خلق کنند، فرمت های الکترونیکی جدید پیوند فتوشیمیایی اصلی بین تصویر و سوژه را قطع کرده اند. در عين حال، عكاسي سينمايي اخير مفهوم عكاسي را گسترش داده و سئوالاتي را درباره ارزش حقيقي آن به عنوان يك رسانه مستند مطرح كرده است. علیرغم این وضعیت، عکاسی به شکل سرسختانه ای از شواهد باقی می ماند: عکاسی که توسط هنرمندان، فیلمسازان و نویسندگان به عنوان نمادی قدرتمند از حقیقت مورد اشاره قرار می گیرد، دقیقاً در لحظه مرگ مادی خود خانه خود را در رسانه های دیگر پیدا کرده است.



BR> Daguerreotypes با بررسی این ایده از عکاسی که در ادبیات، فیلم، و رمان گرافیکی بیان شده است، نشان می‌دهد که چگونه عکاسی هویت را برای چهره‌هایی با احساس ناپایدار خود تضمین می‌کند. لیزا سالتزمن استدلال می کند که در بسیاری از آثار مدرن، عکس خود را به عنوان ضامن هویت، چه واقعی و چه ساختگی، نشان می دهد. از دوربین لوسیدا رولان بارت گرفته تا بلید رانر ریدلی اسکات، آسترلیتز دبلیو جی سبالد تا خانه تفریحی آلیسون بچدل — ما پیدا کردیم آثاری از «موضوعات فراری» عکاسی در سراسر فرهنگ معاصر. در نهایت، داگرئوتیپ نشان می‌دهد که چگونه عکس، در عین حال یادگاری شخصی و شاهد مادی، الهام‌بخش طیفی از شیوه‌های هنری و انتقادی مدرن بوده است.

In the digital age, photography confronts its future under the competing signs of ubiquity and obsolescence. While technology has allowed amateurs and experts alike to create high-quality photographs in the blink of an eye, new electronic formats have severed the original photochemical link between image and subject. At the same time, recent cinematic photography has stretched the concept of photography and raised questions about its truth value as a documentary medium. Despite this situation, photography remains a stubbornly substantive form of evidence: referenced by artists, filmmakers, and writers as a powerful emblem of truth, photography has found its home in other media at precisely the moment of its own material demise.

By examining this idea of photography as articulated in literature, film, and the graphic novel, Daguerreotypes demonstrates how photography secures identity for figures with an otherwise unstable sense of self. Lisa Saltzman argues that in many modern works, the photograph asserts itself as a guarantor of identity, whether genuine or fabricated. From Roland Barthes’s Camera Lucida to Ridley Scott’s Blade Runner, W. G. Sebald’s Austerlitz to Alison Bechdel’s Fun Home—we find traces of photography’s “fugitive subjects” throughout contemporary culture. Ultimately, Daguerreotypes reveals how the photograph, at once personal memento and material witness, has inspired a range of modern artistic and critical practices.