Cultural Capital: The Rise and Fall of Creative Britain

بریتانیا قرن بیست و یکم را با متقاعد شدن به خلاقیت خود آغاز کرد. در طول دوران کارگری جدید، هنرهای تجسمی و نمایشی، موزه‌ها و گالری‌ها، به‌عنوان محرکی برای احیای اقتصاد ملی، یک انقلاب فراصنعتی که در آن هزینه‌کردن برای فرهنگ همه چیز را حل می‌کرد، از زوال ملی تا جنایت، بی‌وقفه تبلیغ می‌شد. تونی بلر آن را «عصر طلایی» اعلام کرد. با این حال، علیرغم سرمایه‌گذاری عظیم، مخاطبان هنر در اقلیت ممتاز باقی ماندند. پس چه اشتباهی رخ داد؟

در Cultural Capital، رابرت هیویسون، تاریخدان برجسته، گزارشی عمیق از این که چگونه بریتانیا خلاق راه خود را گم کرد، ارائه می دهد. از بریتانیای سرد و گنبد هزاره تا المپیک و فراتر از آن، او نشان می‌دهد که چگونه فرهنگ به یک کالا تبدیل شد و چگونه مدیریت‌گرایی هدف‌دار خلاقیت را خفه کرد. در پاسخ به شکست‌های کارگر جدید و اقدامات ریاضتی دولت ائتلافی، هیویسون برای رابطه جدید بین سیاست و هنر استدلال می‌کند.

Britain began the twenty-first century convinced of its creativity. Throughout the New Labour era, the visual and performing arts, museums and galleries, were ceaselessly promoted as a stimulus to national economic revival, a post-industrial revolution where spending on culture would solve everything, from national decline to crime. Tony Blair heralded it a “golden age.” Yet despite huge investment, the audience for the arts remained a privileged minority. So what went wrong?

In Cultural Capital, leading historian Robert Hewison gives an in-depth account of how creative Britain lost its way. From Cool Britannia and the Millennium Dome to the Olympics and beyond, he shows how culture became a commodity, and how target-obsessed managerialism stifled creativity. In response to the failures of New Labour and the austerity measures of the Coalition government, Hewison argues for a new relationship between politics and the arts.