Colonizing Paradise: Landscape and Empire in the British West Indies

در استعمار بهشت، جفرسون دیلمن مورخ طیف وسیعی از احساسات شهروندان و مسافران بریتانیایی را در مورد دارایی های استعماری خود در هند غربی ترسیم می کند. درجات بی‌شماری دوسوگرایانه، نماهای افراطی از منطقه را به‌عنوان یک مجمع‌الجزایر بت‌وار یا لانه‌ای از تله‌های شیطانی جدا می‌کرد. دیلمن نحوه شکل گیری این تصاویر اصیل یا خودانگیخته از محیط را نشان می دهد تا روایتی را شکل دهد که اهداف اقتصادی و سیاسی بریتانیا در منطقه را زیر پا می گذارد.
 
زیرا احساسات بریتانیا در دریای کارائیب خطر و شر را نه فقط در جمعیت های بومی، اما در کاتولیک های اسپانیایی نیز، کار دیلمن با ورود کاشفان و فاتحان اسپانیایی آغاز می شود. استعمار بهشت از ورود کشتی های انگلیسی می گذرد و تا اوایل قرن نوزدهم و دوران استعمار ادامه می یابد. دیلمن نشان می دهد که چگونه کارآفرینان، مسافران و مهاجران استعماری با خود منظره درگیر گفتگوی نگران کننده ای می شوند، گفت وگویی که بررسی آن نور تازه ای را بر فرهنگ کارائیب استعماری انگلیسی زبان می اندازد.
 
قابل توجه ویژه، موارد متعدد است. لنزهای اسطوره ای، استعاری، و کتاب مقدسی که از طریق آن مناظر کارائیب مشاهده می شد، از نماهای اولیه مناظر کارائیب به عنوان بهشت ​​دنیای جدید تا تصاویر بعدی این منظره به عنوان میدان نبرد بین نیروهای مسیح و شیطان. دیلمن استدلال می‌کند که ایده‌آل چشم‌انداز عدنی همچنان پابرجا بود، اما دیلمن استدلال می‌کند که عمدتاً باید از طریق کار استعمار، کاشت، فهرست‌نویسی، و نظم‌دهی منطقی محیط از نیروهای تاریکی خلاص شود.
 < BR> در نهایت، اگرچه کاشت‌کاران و متحدانشان به ترویج مناظر شبانی و زیبا از مناظر کارائیب ادامه دادند، هدف چنین روایت‌هایی منطقی‌کردن حکومت بریتانیا و همچنین پوشاندن و پنهان کردن مشکلات نوظهور هند غربی مانند بیماری‌ها، برده‌داری و شورش‌ها بود. . بهشت استعمار به خوانندگان علاقه مند به تاریخ کارائیب، بریتانیا و استعمار بسیار پیشنهاد می کند.

In Colonizing Paradise, historian Jefferson Dillman charts the broad spectrum of sentiments that British citizens and travelers held regarding their colonial possessions in the West Indies. Myriad fine degrees of ambivalence separated extreme views of the region as an idyllic archipelago or a nest of Satanic entrapments. Dillman shows the manner in which these authentic or spontaneous depictions of the environment were shaped to form a narrative that undergirded Britain’s economic and political aims in the region.
 
Because British sentiments in the Caribbean located danger and evil not just in indigenous populations but in Spanish Catholics as well, Dillman’s work begins with the arrival of Spanish explorers and conquistadors. Colonizing Paradise spans the arrival of English ships and continues through the early nineteenth century and the colonial era. Dillman shows how colonial entrepreneurs, travelers, and settlers engaged in a disquieted dialogue with the landscape itself, a dialogue the examination of which sheds fresh light on the culture of the Anglophone colonial Caribbean.
 
Of particular note are the numerous mythical, metaphorical, and biblical lenses through which Caribbean landscapes were viewed, from early views of the Caribbean landscape as a New World paradise to later depictions of the landscape as a battleground between the forces of Christ and Satan. The ideal of an Edenic landscape persisted, but largely, Dillman argues, as one that needed to be wrested from the forces of darkness, principally through the work of colonization, planting, cataloguing, and a rational ordering of the environment.
 
Ultimately, although planters and their allies continued to promote pastoral and picturesque views of the Caribbean landscape, the goal of such narratives was to rationalize British rule as well as to mask and obscure emerging West Indian problems such as diseases, slavery, and rebellions. Colonizing Paradise offers much to readers interested in Caribbean, British, and colonial history.