Cognition and Psychotherapy

تقریباً برای سه هزار سال، فلسفه و فرزندان عملگراتر آن، روانشناسی و علوم شناختی، برای درک اصول پیچیده منعکس شده در عملکردهای الگوی ذهن انسان تلاش کرده اند. دانش چیست؟ چه ارتباطی با آنچه احساس می کنیم و انجام می دهیم؟ فرآیندهای اساسی زیربنای توجه، ادراک، قصد، یادگیری، حافظه و آگاهی چیست؟ فکر، احساس، و عمل چگونه به هم مرتبط هستند، و پیامدهای عملی دانش فعلی ما برای اولویت های روزمره والدین، آموزش و مشاوره چیست؟ چنین پرسش‌های معنادار و جذابی در قلب تلاش‌های معاصر برای ایجاد یک اتحاد کاری قوی‌تر در میان حوزه‌های معرفت‌شناسی (نظریه‌های دانش)، علوم شناختی و روان‌درمانی قرار دارند. تکثیر و فراگیر شدن چیزی که برخی آن را «شناخت گرایی» می نامند در تمام بخشهای روانشناسی مدرن نشان دهنده پدیده ای با ابعاد پارادایمیک است. ظهور (دوباره) مفاهیم و دیدگاه‌های شناختی - چه به صورت انقلابی (واکنشی) و چه تکاملی (توسعه‌ای) در طبیعت - نشان‌دهنده چیزی است که ممکن است شکل‌دهنده‌ترین موضوع در روان‌شناسی اواخر قرن بیستم باشد. شکاکان جنبش شناختی، اگر بتوان آن را به این نام نامید، می‌توانند به آسانی به محدودیت‌ها و تعهدات اشکال ساده‌لوحانه متافیزیک و ذهنیت توجه کنند. تاریخ ایده های بشری در قطبیت های «در اینجا» و «آنجا» بزرگ نوشته شده است - از افلاطون، فیثاغورث، و کانت گرفته تا لاک، بیکن، و واتسون.

For almost three millennia, philosophy and its more pragmatic offspring, psychology and the cognitive sciences, have struggled to understand the complex principles reflected in the patterned opera­ tions of the human mind. What is knowledge? How does it relate to what we feel and do? What are the fundamental processes underlying attention, perception, intention, learning, memory, and conscious­ ness? How are thought, feeling, and action related, and what are the practical implications of our current knowledge for the everyday priorities of parenting, education, and counseling? Such meaningful and fascinating questions lie at the heart of contemporary attempts to build a stronger working alliance among the fields of epistemology (theories of knowledge), the cognitive sciences, and psychotherapy. The proliferation and pervasiveness of what some have called "cognitivism" throughout all quarters of modern psychology repre­ sent a phenomenon of paradigmatic proportions. The (re-)emergence of cognitive concepts and perspectives-whether portrayed as revo­ lutionary (reactive) or evolutionary (developmental) in nature-marks what may well be the single most formative theme in late twentieth­ century psychology. Skeptics of the cognitive movement, if it may be so called, can readily note the necessary limits and liabilities of naive forms of metaphysics and mentalism. The history of human ideas is writ large in the polarities of "in here" and "out there"-from Plato, Pythagoras, and Kant to Locke, Bacon, and Watson.