Co-ordination in Artificial Agent Societies: Social Structures and Its Implications for Autonomous Problem-Solving Agents

این تک نگاری بررسی جامعی از رویکردهای مختلف برای هماهنگی در جوامع عوامل مصنوعی و انسانی ارائه می دهد. نویسنده بر اساس ارزیابی انتقادی از وضعیت هنر، روشی را برای ساختاربندی برنامه های کاربردی چند عاملی با مکانیزمی به نام همکاری ساختاری توسعه می دهد. کارگزاران به منظور شناسایی و غلبه بر انواع خاصی از مشکلات به تخصص در مورد محیط خود مجهز شده اند، از دانش اجتماعی خود برای تنظیم متقابل فعالیت های خود استفاده می کنند و از طریق قوانین هنجاری به سمت رفتار جمعی منسجم مجبور می شوند. مدل پیشنهادی به صورت نظری در تئوری بازی رسمیت یافته و با استفاده از معماری عامل تحقق می یابد. این به طور تجربی با ساختن یک نمونه اولیه از یک سیستم پشتیبانی تصمیم توزیع شده برای مدیریت ترافیک جاده و مقایسه با یک مدل جایگزین مبتنی بر یک معماری متمرکز ارزیابی می‌شود.
یک ویژگی ارزشمند کار این است که نه تنها یک فرم رسمی را ترویج می‌کند. مدل هماهنگی در جوامع عامل مصنوعی اما همچنین آن را در یک معماری نرم افزار عملیاتی سازماندهی شده به عنوان جامعه ای از عوامل هوشمند برای حل مشکلات دنیای واقعی به کار می گیرد.

This monograph provides a comprehensive survey of the different approaches to coordination in societies of artificial an human agents. Setting out from a critical assessment of the state of the art, the author develops a method of structuring multi-agent applications with a mechanism called structural cooperation. Agents are equipped with expertise about their environment in order to detect and overcome specific types of problem, they make use of their social knowledge to mutually adjust their activities, and they are coerced toward coherent collective behavior through normative rules. The proposed model is formalized theoretically within game theory and realized by means of an agent architecture. It is assessed experimentally by building a prototype of a distributed decision support system for road traffic management and compared to an alternative model based on a centralized architecture.
A valuable feature of the work is that it not only promotes a well-founded formal model of coordination in artificial agent societies but also applies it in an operational software architecture organized as a society of intelligent agents to solve real-world problems.