Brain Protection: Morphological, Pathophysiological and Clinical Aspects

بدون شک پیشرفت قابل توجهی در زمینه محافظت از مغز مغز در مقایسه با قرون پیشین صورت گرفته است، همانطور که اخیراً توسط الیزابت فراست (6) بررسی شده است. او توصیه هایی را برای درمان ترومای مغزی توسط آریتئوس، پزشک یونانی قرن دوم پس از میلاد ذکر می کند. او نظرات کاملاً مدرنی را در مورد نیاز به اقدام سریع با در نظر گرفتن عوارضی که حتی علائم جزئی را به دنبال دارد، بیان کرد. او سوراخ‌های سوراخ‌شده را برای تخلیه هم توما در تشنج، استفاده از دیورتیک‌ها و از همه جالب‌تر، هیپوترمی توصیه کرد. جراحان آلمانی قرن هفدهم چیزی بیشتر از نسخه هایی برای ارائه نداشتند که مؤثرترین ترکیب آن الکل بود (10). بنابراین، سر آستلی کوپر احتمالاً جراح بعدی بود که در هنگام توصیه به استفاده از زالو در شریان تمپورال و سایر روش‌های خونریزی به جای مداخله جراحی در موارد افزایش فشار داخل جمجمه، کمک شایان توجهی کرد (محل cit. 6). اگرچه دانش ما در طول دو دهه اخیر بسیار گسترش یافته است، بحث های گسترده تنها به نتیجه گیری های کمی منجر شده است. نتایج امیدوارکننده از مطالعات حیوانی تنها برای به دست آوردن نتایج بحث برانگیز و گاهی گیج کننده به موقعیت های بالینی ترجمه شد. از آنجایی که مشاهدات Brierly (5) در مورد آسیب سلولی ایسکمیک، اطلاعات ثابت شده در مورد جنبه های ساختاری، احتمالاً حتی مربوط به مطالعات بیوشیمیایی همزمان، باید اعتبار مفاهیم درمانی را تأیید کند. تحقیقات در مورد ایسکمی مغزی منجر به تمایز شکست انتقال سیناپسی و نارسایی غشاء شده است.

Significant progress has doubtlessly been made in the field of cere­ bral protection compared to earlier centuries, as recently reviewed by Elisabeth Frost (6). She cites the recommendations for treat­ ment of brain trauma by Areteus, a Greek physician of the second century A. D. He expressed quite modem views with regard to the need for prompt action considering complications that follow even minor symptoms. He advised burr holes for evacuation of hema­ toma in seizures, the use of diuretics and, most interestingly, also hypothermia. German surgeons of the 17th century had little more to offer than prescriptions of which the most effective constituent was alcohol (10). Thus, Sir Astley Cooper was probably the next surgeon to make noteworthy contributions when advising the use of leeches to the temporal artery and other means of bleeding in­ stead of surgical intervention in cases of raised intracranial pressure (loc. cit. 6). Although our knowledge has greatly expanded during the last two decades, extensive discussions have led to only few conclusions. Promising results from animal studies were translated to clinical sit­ uations only to yield controversial and sometimes confusing results. Since the observations of Brierly (5) on ischemic cell damage, im­ proved information on structural aspects, probably even related to concomitant biochemical studies, should allow the validity of thera­ peutic concepts to be verified. Investigations on cerebral ischemia have led to the differentiation of synaptic transmission failure and membrane failure.