Between Marxism and Anarchism: Benoît Malon and French Reformist Socialism

در اینجا اولین مطالعه علمی درباره زندگی و اندیشه بنوا مالون (1841-1893)، متقاعد کننده ترین و آشکارترین سخنگوی سوسیالیسم رفرمیستی در سالهای اولیه جمهوری سوم فرانسه است.

فعال در مالون، نسل چپ فرانسه که در دوران امپراتوری دوم به بلوغ رسید، یکی از اعضای برجسته انترناسیونال اول در پاریس بود و بعداً به کمون پاریس پیوست. در نتیجه، او در طول دهه 1870 مجبور به تبعید به سوئیس و ایتالیا شد و در آنجا درگیر مبارزات درون انترناسیونال شد. مالون تلاش کرد مسیری را بین اقتدارگرایی مارکسیستی و اتوپیانیسم آنارشیستی هدایت کند، که در بازگشت به فرانسه در سال 1880 ادامه داد. جمهوری خواهی چپ فرانسه مالون در آثار بالغ خود، سوسیالیسمی را بیان کرد که بر اصلاحات اخلاقی و اجتماعی-اقتصادی گسترده تأکید داشت و از حکومت پارلمانی به عنوان منبع مناسب حاکمیت ملی حمایت کرد. او در کمک به چپ سوسیالیست جمهوری خواه برای کنار گذاشتن انجمن های انقلابی خود، راه را برای سوسیالیست های اصلاح طلب بعدی از ژان ژورس تا فرانسوا میتران نشان داد.

Here is the first scholarly study of the life and thought of Benoît Malon (1841-1893), the most persuasive and visible spokesman for reformist socialism during the early years of the French Third Republic.

Active in the generation of the French Left that came of age under the Second Empire, Malon was a prominent member of the First International in Paris and later joined the Paris Commune. As a result, he was forced into exile in Switzerland and Italy during the 1870s, where he became entangled in the struggles within the International. Malon attempted to steer a course between Marxist authoritarianism and anarchist utopianism, which he continued on his return to France in 1880.

Vincent analyzes Malon's role as activist, editor, and author, arguing that Malon drew on a strong tradition of left-wing French republicanism. In his mature works, Malon articulated a socialism that emphasized broad moral and socioeconomic reform and advocated parliamentary rule as the appropriate source of national sovereignty. In helping the republican socialist Left shed its revolutionary associations, he pointed the way for later reformist socialists from Jean Jaurès to François Mitterrand.