Bergsonism and the History of Analytic Philosophy

در ربع اول قرن بیستم، هانری برگسون فیلسوف فرانسوی به یک شهرت بین المللی تبدیل شد و عمیقاً بر جریان های فکری و هنری معاصر تأثیر گذاشت. در حالی که برگسونیسم مد بود، ال. سوزان استبینگ، برتراند راسل، موریتز شلیک و رودولف کارنپ حملات انتقادی متفاوتی را علیه برخی از نظرات برگسون انجام دادند. این کتاب به بررسی این سلسله پاسخ‌های انتقادی به برگسونیسم در اوایل تاریخ فلسفه تحلیلی می‌پردازد. انتقادهای تحلیلی از برگسونیسم تحت تأثیر ویلیام جیمز بود که برگسون را متحد «ضد روشنفکری» پراگماتیسم آمریکایی می دانست و ماکس شلر که او را پیامبر Lebensphilosophie برخی از ایرادات تحلیلی اصلی به برگسون در کار کارین کاستلو-استفن پاسخ داده شده است. ضد برگسونیسم تحلیلی با ردیه های اولیه ایده آلیسم توسط راسل و مور همراه شد و بعداً بر نقد متافیزیک حلقه وین تأثیر گذاشت. در نهایت به شکل‌گیری این دیدگاه کمک کرد که فلسفه «تحلیلی» از همتای «قاره‌ای» خود جدا می‌شود.

During the first quarter of the twentieth century, the French philosopher Henri Bergson became an international celebrity, profoundly influencing contemporary intellectual and artistic currents. While Bergsonism was fashionable, L. Susan Stebbing, Bertrand Russell, Moritz Schlick, and Rudolf Carnap launched different critical attacks against some of Bergson’s views. This book examines this series of critical responses to Bergsonism early in the history of analytic philosophy. Analytic criticisms of Bergsonism were influenced by William James, who saw Bergson as an ‘anti-intellectualist’ ally of American Pragmatism, and Max Scheler, who saw him as a prophet of Lebensphilosophie. Some of the main analytic objections to Bergson are answered in the work of Karin Costelloe-Stephen. Analytic anti-Bergsonism accompanied the earlier refutations of idealism by Russell and Moore, and later influenced the Vienna Circle’s critique of metaphysics. It eventually contributed to the formation of the view that ‘analytic’ philosophy is divided from its ‘continental’ counterpart.