Autobibliography: From the 'dynamite' author of Threshold

در مورد من، خواندن همیشه یک هدف دوگانه داشته است. به معنای مثبت، رزق، روشنگری، سعادت شیفتگی را ارائه می دهد. در معنای منفی، این وسیله ای برای کناره گیری است، برای ساکن شدن در یک واقعیت قرنطینه شده از واقعیتی که اغلب دردناک، هشدار دهنده یا کاملاً ناپسند به نظر می رسد. در معنای سابق، خواندن مانند غذا است; در دومی مانند مواد مخدر یا الکل

در کتاب Autobibliography، راب دویل یک سال را که برای بازخوانی پنجاه و دو کتاب گذرانده است - از Dhammapada و مارکوس اورلیوس، از طریق کتاب تبتی مردگان و لاروشفوکال، تا رابرت بولانو و سوتلانا الکسیویچ - و همچنین خاطراتی را که باعث ایجاد آنها می‌شوند، بازگو می‌کند. و طنین هایی که ایجاد می کنند. این رکورد یک سال در مطالعه و یک عمر کتاب است.

تحریک‌آمیز، هوشمندانه و خنده‌دار، مقدمه‌ای درخشان برای یک قانون شخصی توسط یکی از اصیل‌ترین و هیجان‌انگیزترین نویسندگان اطراف است. کتابی است درباره کتاب، کتابی درباره خواندن و کتابی درباره یک نویسنده. این یک کتابنامه است.

In my case, reading has always served a dual purpose. In a positive sense, it offers sustenance, enlightenment, the bliss of fascination. In a negative sense, it is a means of withdrawal, of inhabiting a reality quarantined from one that often comes across as painful, alarming or downright distasteful. In the former sense, reading is like food; in the latter, it is like drugs or alcohol.

In Autobibliography, Rob Doyle recounts a year spent rereading fifty-two books – from the Dhammapada and Marcus Aurelius, via The Tibetan Book of the Dead and La Rochefoucauld, to Robert Bolaño and Svetlana Alexievich – as well as the memories they trigger and the reverberations they create. It is a record of a year in reading, and of a lifetime of books.

Provocative, intelligent and funny, it is a brilliant introduction to a personal canon by one of the most original and exciting writers around. It is a book about books, a book about reading, and a book about a writer. It is an autobibliography.