Auto-Immunity and Auto-Immune Disease: A survey for physician or biologist

در سال 1957 یا در همان حوالی، من تحت تأثیر این قرار گرفتم که چگونه می توان به ایمنی به عنوان فرآیند انتخاب داروینی در میان سلول های لنفاوی در گردش بدن نگاه کرد. تئوری انتخاب کلونال که از این نشأت می‌گیرد اصولاً توسط ایمونولوژیست‌ها پذیرفته شده است، اما من احساس نمی‌کنم که پیامدهای کامل آن در رابطه با آسیب‌شناسی هنوز به طور گسترده درک شده باشد. در کتاب قبلی، تحت عنوان نظارت ایمونولوژیک، سعی کردم رویکرد ایمنی سرطان را اعمال کنم. این اساساً تلاشی مشابه برای نگاه کردن به بیماری خودایمنی از همان دیدگاه داروینی است. هرکسی که تلاش می کند گزاره های کلی قابل قبولی درباره پدیده های پیچیده بیولوژیکی و بالینی ارائه دهد، باید احساس گناه خاصی داشته باشد. هیچ پدیده بیولوژیکی را نمی توان به طور کامل و یا حتی به اندازه کافی توصیف کرد. در بهترین حالت، فقط می‌تواند پیشرفت تدریجی در مقبولیت، ظرافت فکری، یا سودمندی عملی تعمیم‌های کاری ایجاد شود. هر تلاشی برای نوشتن در این سطح تفسیری به راحتی می‌تواند به‌عنوان سطحی، غیرضروری و احتمال اشتباه یا بی‌ربط بودن توسط تحولات جدید کنار گذاشته شود. این برای بسیاری از دانشمندان حرفه ای خوب تحقیر می شود و اعتراض آنها به اندازه کافی واقعی است.

In 1957 or thereabouts I became impressed with how immunity could be looked at as a process of Darwinian selection amongst the circulating lymphoid cells of the body. The clonal selection theory which grew out of this has been generally accepted in principle by immunologists, but I do not feel that its full implications in relation to pathology have yet been widely realized. In a previous book, Immunological Surveillance, I have tried to apply the approach to cancer immunity. This is a basically similar attempt to look at auto-immune disease from the same Darwinian point of view. Anyone who attempts to produce acceptable general statements about complex biological and clinical phenomena must have a certain sense of guilt. No biological phenomenon can ever be completely, or even adequately, described. There can, at best, only be a progressive improvement in the acceptability, the intellectual elegance, or the practical usefulness of the working generalizations that can be produced. Any attempt to write at this interpretative level can easily be brushed aside as superficial, unnecessary, and liable to be proved wrong or irrelevant by new developments. It is anathema to many good professional scientists and their objections are real enough.