دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: 1
نویسندگان: Sebastián Ureta
سری: Infrastructures
ISBN (شابک) : 0262029871, 9780262029872
ناشر: The MIT Press
سال نشر: 2015
تعداد صفحات: 219
زبان: English
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 2 مگابایت
کلمات کلیدی مربوط به کتاب سیاست مونتاژ: Transantiago ، دستگاه های انسانی و رویای جامعه ای در سطح جهانی: حمل و نقل انبوه، حمل و نقل، مهندسی و حمل و نقل، سیاست اجتماعی، امور عمومی و سیاست، سیاست و دولت، سیاست و علوم اجتماعی
در صورت تبدیل فایل کتاب Assembling Policy: Transantiago, Human Devices, and the Dream of a World-Class Society به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب سیاست مونتاژ: Transantiago ، دستگاه های انسانی و رویای جامعه ای در سطح جهانی نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
سیاستگذاران مرتباً با شکایاتی مواجه می شوند که مردم عادی از برنامه ریزی و مدیریت پروژه های زیربنایی پیچیده کنار گذاشته می شوند. در این کتاب، سباستین اورتا استدلال میکند که انسانها، چه فردی و چه جمعی، همیشه در قلب سیاستهای زیرساختی قرار دارند. مسئله این است که چگونه به آن وارد می شوند. Ureta استدلال خود را از طریق مورد Transantiago توسعه می دهد، یک پروژه حمل و نقل عمومی عظیم در شهر سانتیاگو، که در سال 2000 پیشنهاد شد، در سال 2007 راه اندازی شد و در سال 2012 "بدترین سیاست عمومی اجرا شده در کشور ما" توسط دولت شیلی نامیده شد. سخنگوی
اورتا Transantiago را بهعنوان مجموعهای از سیاستها بررسی میکند که توسط مجموعهای از عناصر ناهمگن شکل گرفته است - از جمله، مهمتر، \"دستگاههای انسانی\" یا مصنوعات و شیوههایی که از طریق آنها انسانها به برنامهریزی و اجرای زیرساخت آورده شدهاند. Ureta طراحی و عملکرد Transantiago را از طریق چهار پیکربندی دنبال می کند: بحران، زیرساخت، اختلال و عادی سازی. در مرحله بحران، انسانها هم بهعنوان مصرفکننده و هم بهعنوان شرکتکننده در تبدیل سانتیاگو به یک شهر «کلاس جهانی» معرفی شدند، اما در طول زیرساختها «شهروند فعال» ناپدید شد. راه اندازی Transantiago باعث اختلالات بزرگ شد، تا حدی به این دلیل که کاربران نقش خود را به عنوان مصرف کننده صرف به چالش کشیدند و در عوض دستگاه های غیرمنتظره انسانی را اجرا کردند. سیاستگذاران با مقاومت در برابر درخواستها برای اصلاحات ریشهای، بر عادیسازی Transantiago و تبدیل آن به یک سیستم در حال شکست دائمی پافشاری کردند. اورتا با تکیه بر تجربه شیلی استدلال می کند که اگر سیاست را به عنوان مجموعه ای از مجموعه های ناهمگن درک کنیم، سیاست گذاری زیرساختی فراگیرتر، انعکاسی و مسئولیت پذیرتر خواهد بود.
Policymakers are regularly confronted by complaints that ordinary people are left out of the planning and managing of complex infrastructure projects. In this book, Sebastián Ureta argues that humans, both individually and collectively, are always at the heart of infrastructure policy; the issue is how they are brought into it. Ureta develops his argument through the case of Transantiago, a massive public transportation project in the city of Santiago, proposed in 2000, launched in 2007, and in 2012 called "the worst public policy ever implemented in our country" by a Chilean government spokesman.
Ureta examines Transantiago as a policy assemblage formed by an array of heterogeneous elements — including, crucially, "human devices," or artifacts and practices through which humans were brought into infrastructure planning and implementation. Ureta traces the design and operation of Transantiago through four configurations: crisis, infrastructuration, disruption, and normalization. In the crisis phase, humans were enacted both as consumers and as participants in the transformation of Santiago into a "world-class" city, but during infrastructuration the "active citizen" went missing. The launch of Transantiago caused huge disruptions, in part because users challenged their role as mere consumers and instead enacted unexpected human devices. Resisting calls for radical reform, policymakers insisted on normalizing Transantiago, transforming it into a permanent failing system. Drawing on Chile's experience, Ureta argues that if we understand policy as a series of heterogeneous assemblages, infrastructure policymaking would be more inclusive, reflexive, and responsible.