Artistic Enclaves in the Post-Industrial City: A Case Study of Lawrenceville Pittsburgh

این SpringerBriefs یک مطالعه موردی و تجزیه و تحلیل نظری از یک محوطه هنری را ارائه می‌کند که در لاورنسویل پیتسبورگ پدیدار شده است. این به طور خلاصه تاریخچه پیتسبورگ بزرگ و انتقال لورنسویل را از جامعه پر رونق یقه آبی به محله خالی از سکنه کم درآمد به مکان مهیج فرهنگ هنری و خلاق توصیف می کند. برای بحث در مورد مزایا و معایب مرتبط با هنرمند بودن در پیتزبورگ، از روش‌های متعدد (مانند مصاحبه، مشاهدات و داده‌های نظرسنجی) استفاده می‌کند و شرح مفصلی از منشأ و توسعه مداوم محوطه هنری لارنس‌ویل ارائه می‌دهد. این منطقه را در چارچوب کارهای جامعه‌شناختی، تاریخی و میان‌رشته‌ای در مورد جوامع هنری شهری (یعنی جوامع بوهمی و شبه بوهمیایی) مورد بحث قرار می‌دهد و آن را در سنت هنری بزرگ‌تر شهری و در بافت شهری معاصر آن قرار می‌دهد. بر این باور است که این منطقه یک نمونه موفق (یعنی پایدار) از یک طبقه خلاق هنری است، یک مفهوم اکتشافی که توضیح مختصر ریچارد فلوریدا در مورد زندگی هنری شهری معاصر را روشن و اصلاح می‌کند. این با ارائه پیشنهادهای سیاستی برای کسانی که مایل به ترویج چنین مناطقی هستند و یک ارزیابی انتقادی اولیه از تأثیر بالقوه آنها بر جامعه به پایان می رسد.

This SpringerBriefs presents a case study and theoretical analysis of an artistic enclave that emerged within Lawrenceville Pittsburgh. It briefly describes the history of greater Pittsburgh, and Lawrenceville’s transition from thriving blue-collar community to depopulated low-income neighborhood to gentrifying site of artistic and creative culture. It draws on multiple methods (e.g., interviews, observations, and survey data) to discuss the advantages and disadvantages associated with being a Pittsburgh artist, and offer a detailed description of the origins and ongoing development of Lawrenceville’s artistic enclave. It discusses this enclave in the context of sociological, historical, and interdisciplinary work on urban artistic communities (i.e., bohemian and quasi-bohemian communities), and situates it within the larger urban artistic tradition, and within its contemporary urban context. It maintains that this enclave constitutes a successful (i.e., sustainable) example of an artistic creative class enclave, a heuristic concept that clarifies and amends Richard Florida’s brief commentary on contemporary urban artistic life. It concludes by offering policy suggestions for those who wish to promote such enclaves, and a preliminary critical appraisal of their potential impact on society.