Architecture in Development: Systems and the Emergence of the Global South

این متن گسترده به بررسی چگونگی واکنش معماران، برنامه‌ریزان و سایر کارشناسان مرتبط به زمینه‌ها و گفتمان‌های «توسعه» پس از جنگ جهانی دوم می‌پردازد. تئوری توسعه خود را به تنهایی در بخش های نظریه اقتصادی و سیاسی نشان نداد. این خود را در هر حوزه ای از بیان نشان داد که در آن شرایط اقتصادی ممکن است بر عوامل فرهنگی تأثیر بگذارد. معماری در گفتمان توسعه به‌عنوان زمینی بین فرهنگ و اقتصاد ظاهر می‌شود، به این صورت که دست اندرکاران ردای بیان مدرنیستی را به خود گرفتند و در عین حال قراردادهای دولتی را نیز به دست می‌آورند و خود را در فرآیندهای بوروکراتیک غوطه‌ور می‌کنند. این کتاب به بررسی این موضوع می پردازد که چگونه معماران، برنامه ریزان، مهندسان سازه و دست اندرکاران مختلف محیط ساخته شده برای مدت کوتاهی خود را در طراحی تمام حوزه های صمیمی زندگی، اما از یک فضای یکپارچه از تخصص، به کار گرفتند. از این منظر، توسعه، به قول آرتورو اسکوبار، خود یک پروژه طراحی عظیم بود، پروژه‌ای که مستلزم جداسازی ریشه‌ای و بازاندیشی فراتر از اصطلاحات چتر «مدرنیسم جهانی» و «مدرنیت‌های استعماری» است که خطر پاک کردن رگه‌های درگیری‌هایی را که در جریان جهانی‌شدن با آن مواجه می‌شوند، را تهدید می‌کند. و مدرن کردن معماری.

شامل کشورهای مختلف مانند اسرائیل، غنا، یونان، بلژیک، فرانسه، هند، مکزیک، ایالات متحده، ونزوئلا، فیلیپین، کره جنوبی، سیرالئون، سنگاپور، ترکیه، قبرس ، عراق، زامبیا و کانادا، مجموعه مقالات این کتاب را نمی توان جامع و به معنای سنتی «راهنمای میدانی» در نظر گرفت. درعوض، بازتاب‌های نظری «از میدان»، بر اساس تحقیقات آرشیوی گسترده، به حوزه تحقیقاتی رو به رشدی ارائه می‌کند. این کتاب به بررسی آرایه‌های قدرت، منابع، فن‌آوری‌ها، شبکه‌ها و دانش می‌پردازد که در حول و حوش دوره توسعه و نحوه مذاکره معماران و برنامه‌ریزان درباره این بیشه‌ها در ظرفیت‌های متعدد خود، به‌عنوان متخصص دانش، به‌عنوان تکنسین، به عنوان مذاکره کنندگان، و به عنوان مقامات گاه به گاه در مورد سکونتگاه ها، فضا، خانه، آموزش، بهداشت، و هر زمینه دیگری که در آن استدلال برای توسعه مطرح شد.

This extensive text investigates how architects, planners, and other related experts responded to the contexts and discourses of “development” after WWII. Development theory did not manifest itself in tracts of economic and political theory alone. It manifested itself in every sphere of expression where economic predicaments might be seen to impinge on cultural factors. Architecture appears in development discourse as a terrain between culture and economics, in that practitioners took on the mantle of modernist expression while also acquiring government contracts and immersing themselves in bureaucratic processes. This book considers how, for a brief period, architects, planners, structural engineers, and various practitioners of the built environment employed themselves in designing all the intimate spheres of life, but from a consolidated space of expertise. Seen in these terms, development was, to cite Arturo Escobar, an immense design project itself, one that requires radical disassembly and rethinking beyond the umbrella terms of “global modernism” and “colonial modernities” that risk erasing the sinews of conflict encountered in globalizing and modernizing architecture.

Encompassing countries as diverse as Israel, Ghana, Greece, Belgium, France, India, Mexico, the United States, Venezuela, the Philippines, South Korea, Sierra Leone, Singapore, Turkey, Cyprus, Iraq, Zambia, and Canada, the set of essays in this book cannot be considered exhaustive, nor a “field-guide” in the traditional sense. Instead, it offers theoretical reflections “from the field,” based on extensive archival research, to a growing area of research. This book sets out to examine the arrays of power, resources, technologies, networking, and knowledge that cluster around the term of development, and the manner in which architects and planners negotiated these thickets in their multiple capacities, as knowledge experts, as technicians, as negotiators, and as occasional authorities on settlements, space, domesticity, education, health, and every other field where arguments for development were made.