An Anatomy of Chinese: Rhythm, Metaphor, Politics

در طول انقلاب فرهنگی، مائو مردم چین را تشویق کرد که "چهار قدیمی را در هم بشکنند": آداب و رسوم قدیمی، فرهنگ قدیمی، عادات قدیمی و ایده های قدیمی. با این حال، هنگامی که گاردهای سرخ در میدان تیان‌آن‌من شعار می‌دادند «ما می‌خواهیم رئیس مائو را ببینیم»، ناخودآگاه از ریتم کلاسیکی استفاده کردند که به دوره هان بازمی‌گردد و تجسم این چهار پیر است. آناتومی چینی نشان می‌دهد که چگونه ریتم‌ها، استعاره‌های مفهومی و زبان سیاسی معانی قدیمی را منتقل می‌کنند که خود گویشوران چینی ممکن است آگاهانه از آن آگاه نباشند، و به بحث جاری در مورد اینکه آیا زبان به تفکر شکل می‌دهد یا خیر کمک می‌کند. برعکس.

تحقیق پری لینک در مورد عملکرد زبان چینی، همگرایی و واگرایی با زبان انگلیسی را آشکار می کند، که برجسته ترین آنها در حوزه استعاره مفهومی است. به عنوان مثال، استعاره های فضایی مختلف برای آگاهی، به این معناست که انگلیسی زبان ها بیدار می شوند در حالی که زبان چینی ها از خواب بیدار می شوند. دیگر استعاره های زیربنایی در این دو زبان مشابه هستند و از نظریه هایی حمایت می کنند که منشاء زبان را در مغز تعیین می کنند. تمایز بین زبان روزمره و زبان رسمی در چین معاصر به طور غیرمعمول قابل توجهی بوده است، و لینک به بررسی چگونگی یادگیری شهروندان عادی بازی های زبانی می پردازد، و هنرمندانه از مقامات رسمی برای پیشبرد منافع خود یا دفاع از خود در برابر دیگران استفاده می کنند.

توجه لینک به خصوص تحریک آمیز است که چگونه زبان های هند و اروپایی، با ترجیح خود برای اسم های انتزاعی، پازل های فلسفی ایجاد می کنند که چینی، با ترجیح افعال، از آن اجتناب می کند. مشکل ذهن و بدن که فرهنگ غربی را آزار داده است ممکن است اساساً برای چینی زبانان کمتر مشکل ساز باشد.

During the Cultural Revolution, Mao exhorted the Chinese people to “smash the four olds”: old customs, old culture, old habits, and old ideas. Yet when the Red Guards in Tiananmen Square chanted “We want to see Chairman Mao,” they unknowingly used a classical rhythm that dates back to the Han period and is the very embodiment of the four olds. An Anatomy of Chinese reveals how rhythms, conceptual metaphors, and political language convey time-honored meanings of which Chinese speakers themselves may not be consciously aware, and contributes to the ongoing debate over whether language shapes thought, or vice versa.

Perry Link’s inquiry into the workings of Chinese reveals convergences and divergences with English, most strikingly in the area of conceptual metaphor. Different spatial metaphors for consciousness, for instance, mean that English speakers wake up while speakers of Chinese wake across. Other underlying metaphors in the two languages are similar, lending support to theories that locate the origins of language in the brain. The distinction between daily-life language and official language has been unusually significant in contemporary China, and Link explores how ordinary citizens learn to play language games, artfully wielding officialese to advance their interests or defend themselves from others.

Particularly provocative is Link’s consideration of how Indo-European languages, with their preference for abstract nouns, generate philosophical puzzles that Chinese, with its preference for verbs, avoids. The mind-body problem that has plagued Western culture may be fundamentally less problematic for speakers of Chinese.