An Analysis of Paul Kennedy's The Rise and Fall of the Great Powers: Ecomonic Change and Military Conflict from 1500-2000

پل کندی تا حد زیادی مدیون سردبیری است که او را متقاعد کرد که فصل آخر را به این مطالعه درباره عواملی که در ظهور و سقوط قدرت‌های اروپایی از عصر فیلیپ دوم اسپانیا نقش داشتند، اضافه کند. این قطعه دنباله دار در کاری که برای یک مورخ غیرمعمول ترین فعالیت بود افراط می کرد: به آینده می نگریست. با تعمق در مورد اینکه آیا ایالات متحده در نهایت دچار انحطاط مشابه هر امپراتوری قبل از آن خواهد شد، این فصل بود که ظهور و سقوط قدرت های بزرگ را به محل گفتگو در ضیافت شام در محافل دولت واشنگتن تبدیل کرد. با انجام این کار، کندی را به درجات روشنفکران عمومی ارتقا داد که نظراتشان در مورد مسائل مربوط به سیاست دولتی مورد بررسی قرار گرفت.

از دیدگاه کاملاً آکادمیک، فضایل کار کندی در جای دیگری نهفته است، و به‌ویژه در استعداد او برای پرسیدن سؤال‌های سازنده‌ای است که مشخصه یک حل‌کننده بزرگ است. آثار کندی نمونه ای از یک ژانر فزاینده نادر - اثری از تاریخ تطبیقی ​​است که از محدودیت های باریک دولت فراتر می رود - و مطالعات خاص دوران برای شناسایی عوامل مشترکی که زمینه ساز موفقیت ها و شکست های دولت های بسیار متفاوت است.

مهمترین سهم کندی مفهوم اکنون مشهور \"کشش بیش از حد امپراتوری\" است، این ایده که امپراتوری‌ها عمدتاً به این دلیل سقوط می‌کنند که تعهدات نظامی آنها در طول دوره ظهورشان در نهایت پس از از دست دادن قدرت برای حفظ آنها بسیار زیاد می‌شود. مزیت رقابتی اقتصادی که در وهله اول تسلط آنها را پیش بینی کرده بود. ممکن است مورخان پیشین به این حقیقت مرکزی نگاه کرده باشند، و حتی آن را در مطالعات مربوط به سیاست‌های خاص به کار برده باشند، اما توانایی کندی برای بسط تحلیل قانع‌کننده در طول نیم هزاره، مشکل‌گشا بوده است.

Paul Kennedy owes a great deal to the editor who persuaded him to add a final chapter to this study of the factors that contributed to the rise and fall of European powers since the age of Spain’s Philip II. This tailpiece indulged in what was, for an historian, a most unusual activity: it looked into the future. Pondering whether the United States would ultimately suffer the same decline as every imperium that preceded it, it was this chapter that made The Rise and Fall of the Great Powers a dinner party talking point in Washington government circles. In so doing, it elevated Kennedy to the ranks of public intellectuals whose opinions were canvassed on matters of state policy.

From a strictly academic point of view, the virtues of Kennedy's work lie elsewhere, and specifically in his flair for asking the sort of productive questions that characterize a great problem-solver. Kennedy's work is an example of an increasingly rare genre – a work of comparative history that transcends the narrow confines of state– and era–specific studies to identify the common factors that underpin the successes and failures of highly disparate states.

Kennedy's prime contribution is the now-famous concept of ‘imperial overstretch,’ the idea that empires fall largely because the military commitments they acquire during the period of their rise ultimately become too much to sustain once they lose the economic competitive edge that had projected them to dominance in the first place. Earlier historians may have glimpsed this central truth, and even applied it in studies of specific polities, but it took a problem-solver of Kennedy's ability to extend the analysis convincingly across half a millennium.