Alternative Theories of Output, Unemployment, and Inflation in Germany: 1960–1985

توسط جروم ال. استاین دلسردی از اقتصاددانان کینزی در دوره پس از 1968 ایجاد شد، زمانی که نرخ رشد تولید کاهش یافت، نرخ بیکاری افزایش یافت و نرخ تورم در ایالات متحده و سایر کشورها افزایش یافت. این تناقض که رکود تورمی نامیده می‌شود، با اصل اقتصاد کینزی که متحرک‌های چرخه‌ای در قیمت‌ها و تولید نسبت به روندهای مربوطه خود همبستگی مثبت دارند، ناسازگار بود. جست‌وجوی برای نظریه‌ای رضایت‌بخش‌تر از اقتصاد کلان انجام شد که بتواند پارادوکس رکود تورمی و پدیده‌های اقتصادی مشاهده‌شده را توضیح دهد. اقتصاد کلاسیک جدید (NCE) به عنوان رد کامل اقتصاد کینزی توسعه یافت. کینزی‌ها ادعا کردند که سیاست‌های مدیریت تقاضای آنها به منسوخ شدن چرخه تجاری کمک کرده و شکاف بین تولید اشتغال کامل (بالقوه) و خروجی واقعی را با موفقیت از بین برده است. NCE دقیقاً برعکس استدلال کرد: نرخ بیکار یا نرخ رشد تولید واقعی نسبت به سیاست‌های مدیریت تقاضای سیستماتیک حساس نیست [لوکاس; سارجنت و والاس].

by Jerome L. Stein Disenchantment with Keynesian econollics developed during the post-1968 period when the rate of growth of output declined, the rate of unemployment rose, and the rate of inflation increased in the U.S. and in other countries. This paradox, called stagflation, was inconsistent with the tenet of Keynesian economics that cyclical movemants in prices and output relative to their respective trends are positively correlated. A search occurred for a more satisfactory theory of macroeconomics which could explain the paradox of stagflation and the observed economic phenomena. The New Classical Economics (NCE) developed as the total rejection of Keynesian economics. The Keynesians claimed that their demand management policies contributed to the obsolescence of the business cycle and successfully eliminated the gap between full employment (potential) output and actusl output. The NCE argued just the opposite: the unemplo~nt rate or growth rate of real output is insensitive to systematic demand management policies [Lucas; Sargent and Wallace].