〈Deutscher Empirismus〉: Studien zur Philosophie im deutschsprachigen Raum 1830-1930

سنتی که در اینجا به عنوان "تجربه گرایی آلمانی" از آن یاد می شود، ویلهلم دیلتای و هرمان کوهن را به عنوان چهره های کلیدی در بر می گیرد. آنچه در مورد «تجربه‌گرایی آلمانی» تجربی است، در «داده‌های حسی» نیست، بلکه در قلمرو انتزاعی ذهن و فرهنگ نهفته است. رشته‌های علمی که «تجربه‌گرایان آلمانی» خود را بر آن‌ها استوار می‌کنند، عمدتاً (البته بدون استثنا کردن علوم طبیعی، که اساساً برای فلسفه نظری مهم هستند) علوم انسانی هستند. این امر به ویژه در رشته علوم انسانی پایه «روانشناسی توصیفی» که توسط نویسندگانی که در اینجا مورد بحث قرار می‌گیرند، مشهود است. در «تجربه گرایی آلمانی»، فلسفه نظری همیشه در خدمت اهداف عملی خاصی (اخلاقی، زیبایی شناختی و سیاسی) قرار می گیرد و تنها از این طریق توجیه خود را دریافت می کند. رودولف کارنپ تا آنجا که به ویژه در کارهای اولیه‌اش، از ایده‌های «تجربه‌گرایان آلمانی» شروع کرد، با این تصویر همخوانی دارد. کارنپ به ما اجازه می‌دهد ببینیم چگونه این ایده‌ها در دوره‌ای از قرن بیستم باقی ماندند، زمانی که فلسفه در غیر این صورت شروع به «وجودی منزوی بر روی صنوبرهای یخی منطق» کرد.

< b>Uljana Feest (Leibniz Universität Hannover) : «تجربه گرایی آلمانی محور جدیدی را در طول تاریخ فلسفه در قرن نوزدهم آلمانی زبان ایجاد می کند. برخلاف نظر رایج که فلسفه آکادمیک آلمانی زبان عمدتاً در اواسط دهه 40 قرن نوزدهم متوقف شد و از حدود سال 1870 شروع به بهبود کرد، دمبوک استدلال می کند که از حدود 1830 برعکس، یک آری امیدوار کننده. سنت فلسفی مترقی (اگرچه اکنون عمدتاً فراموش شده است) ظهور کرد. مشخصه این اثر، درک دقیقی از مشکلات تاریخ نگاری استدلال ارائه شده است. از همان ابتدا این احساس را به شما دست می دهد که با نویسنده ای روبه رو هستید که بر غنای عظیم مواد و جزئیات دوران فلسفی-تاریخی که انتخاب کرده است تسلط داشته است."

ماسیمو فراری

b >(دانشگاه تورین): "تجربه گرایی آلمانی کمک ارزشمندی به مطالعه فلسفه آلمانی می کند. این یک تجزیه و تحلیل بسیار عمیق است که بر اساس تحقیقات منابع گسترده و در عین حال تشریح رویکردهای سیستماتیک نوآورانه است." >: «تجربه گرایی آلمانی دانش عمیقی از فلسفه و علم قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم را نشان می دهد. این اثر نوید اطلاع رسانی و الهام بخشیدن به تحقیقات در این زمینه را می دهد، و من شک ندارم که این کار را انجام دهد."

Die hier 〈deutscher Empirismus〉 genannte Tradition umfasst als Schlüsselfiguren Wilhelm Dilthey und Hermann Cohen. Das Empirische am 〈deutschen Empirismus〉 liegt nicht in den „Sinnesdaten“, sondern im abstrakten Bereich von Geist und Kultur. Die wissenschaftlichen Disziplinen auf die sich 〈deutsche Empiristen〉 stützen sind primär (wenn auch ohne Ausklammerung der für die theoretische Philosophie grundlegend wichtigen Naturwissenschaften) die Geisteswissenschaften. Das zeigt sich insbesondere in der von den hier diskutierten Autoren vorangetriebenen geisteswissenschaftlichen Grundlagendisziplin der 〈beschreibenden Psychologie〉. Theoretische Philosophie dient im 〈deutschen Empirismus〉 stets bestimmten praktischen (ethischen, ästhetischen und politischen) Zielsetzungen und erhält nur dadurch ihre Rechtfertigung. Rudolf Carnap passt insofern in dieses Bild als auch er, vor allem in seinem Frühwerk, von Ideen 〈deutscher Empiristen〉 ausgegangen ist. Carnap erlaubt uns zu sehen, wie diese Ideen in einer Zeit des zwanzigsten Jahrhunderts erhalten geblieben sind, in der die Philosophie ansonsten eher „auf den eisigen Firnen der Logik ein zurückgezogenes Dasein“ zu führen begann.

Uljana Feest (Leibniz Universität Hannover) : „Deutscher Empirismus legt eine eigenwillige neue Achse durch die Philosophiegeschichte des deutschsprachigen 19. Jahrhunderts. Entgegen der herrschenden Meinung, dass die deutschsprachige akademische Philosophie in den mittleren 40 Jahren des 19. Jahrhunderts weitgehend zum Erliegen kam und sich erst ab ca. 1870 wieder zu erholen begann, argumentiert Damböck, dass ab ca. 1830 im Gegenteil eine vielversprechende, ja ‚fortschrittliche‘ (wenn auch heute weitgehend vergessene), philosophische Tradition entstand. Die Arbeit zeichnet sich durch ein feines Gespür für die historiographischen Fallstricke des vorgelegten Argumentes aus. Man hat von Anfang an das Gefühl, es hier mit einem Autor zu tun zu haben, der den ungeheuren Material- und Detailreichtum der von ihm gewählten philosophiehistorischen Epoche souverän beherrscht.“

Massimo Ferrari (Universität Turin): „Deutscher Empirismus bildet einen wertvollen Beitrag zur Erforschung der deutschen Philosophie. Es handelt sich um eine sehr eingehende Analyse, die auf ausführlichen Quellenuntersuchungen beruht und zugleich innovative systematische Ansätze konturiert.“

Lydia Patton (Virginia Tech): „Deutscher Empirismus demonstrates a profound knowledge of nineteenth and early twentieth century philosophy and science. The work promises to inform and to inspire research in the field, and I have little doubt that it will do so.“