¿España sin Cataluña?

مناظره در پارلمان که در آن اختلافات بین آرتور ماس و اوریول یونکراس مشهود است، امضای رسمی فراخوان مشاوره توسط ماس، تعلیق سریع او دادگاه قانون اساسی در نمونه گوبیرنو، پذیرش جنرالیتات، شکافی که بین احزاب حاکمیتی ایجاد می کند، واکنش ماس در پیشنهاد روند مشارکتی، استیناف راخوی علیه 9-N جدید و اعتراض متعاقب آن، با کاسه ها. و مشارکت 2،3 میلیون کاتالان در رای گیری... همه اینها توسط خوان تاپیا در این روزنامه تکرار می شود، آمیزه ای از وقایع نگاری و تحلیل، که در آن انگیزه ها و اقدامات آرتور ماس، جوزپ آنتونی دوران و لیدا، میکل وجود دارد. Iceta، Oriol Junqueras و Joan Herrera، در میان دیگران، و همچنین نقش جنبش های اجتماعی جدید مانند مجمع ملی کاتالونیا (ANC).

اما داستان ¿España sin Cataluña؟ بسیار فراتر می رود، زیرا به رابطه بین استقلال و بحران اجتماعی شدید اسپانیا می پردازد. واکنش‌های ماریانو راخوی و پدرو سانچز و افزایش حضور عمومی پودموس. با پس‌زمینه‌ای اجتناب‌ناپذیر: تحولات اقتصادی و سیاسی اروپا، که در آن احزاب معترض به طور فزاینده‌ای نقش برجسته‌تری دارند.

El debate en el Parlament en el que se evidencian las diferencias entre Artur Mas y Oriol Junqueras, la solemne firma de la convocatoria de la consulta por parte de Mas, su rápida suspensió del Tribunal Constitucional a instancias del Gobierno, la aceptació de la Generalitat, la divisió que ello ocasiona entre los partidos soberanistas, la reacció de Mas proponiendo el proceso participativo, el recurso de Rajoy contra el nuevo 9-N y la protesta subsecuente, con las caceroladas y la participació de 2,3 millones de catalanes en la votació... De todo ello se hace eco Joan Tapia en este diario, mezcla de cróica y de análisis, en el que se desmenuzan las motivaciones y actuaciones de Artur Mas, Josep Antoni Duran i Lleida, Miquel Iceta, Oriol Junqueras y Joan Herrera, entre otros, así como el papel de nuevos movimientos sociales como la Assamblea Nacional Catalana (ANC).

Pero el relato de ¿España sin Cataluña? va mucho más allá, ya que se adentra en la relació entre el independentismo y la grave crisis social española, las reacciones de Mariano Rajoy y de Pedro Sánchez y la creciente presencia pública de Podemos. Con un teló de fondo insoslayable: la evolució económica y política europea, en la que cada vez tienen un papel más destacado los partidos de protesta.