Zwischen Politik und Wissenschaft: Politikunterricht in der öffentlichen Diskussion

تا چند سال پیش، تعلیمات سیاسی تقریباً به طور انحصاری به تعلیمات اختصاص داشت. ادبیات تخصصی مربوطه وجود داشت، نام هایی وجود داشت که با جهت گیری ها و موقعیت های خاصی همراه بود، کنفرانس هایی وجود داشت که در آن همان شرکت کنندگان بارها و بارها با هم ملاقات می کردند. همه اینها امروز هم وجود دارد، اما در غیر این صورت صحنه ای که در آن مردم در مورد یادگیری سیاسی ارتباط برقرار می کنند، به شدت تغییر کرده است. رهنمودهای «سیاسی» به موضوع ترجیحی بحث سیاست آموزشی تبدیل شده است، رسانه‌های جمعی به شدت علاقه نشان می‌دهند و تأثیر زیادی دارند، انجمن‌های والدین موضع می‌گیرند، آکادمی‌های آموزش تکمیلی در سراسر کشور از آن برای برنامه‌ها، جلسات و مناظره‌های خود استفاده می‌کنند. احزاب سیاسی در پارلمان ایالتی جای می گیرند و این مشکل را تحت الشعاع قرار می دهند و آن را به عناصر یک بحث سیاسی در مورد نفع رای دهندگان تبدیل می کنند. برای اولین بار در تاریخ آموزش سیاسی در جمهوری فدرال آلمان، یک پدیده جدید قابل مشاهده و مؤثر است: حوزه عمومی. تصادفی نیست که این اتفاق در زمانی رخ داد که تعلیمات سیاسی مطالبات اساسی تئوری برنامه درسی را پذیرفت و سعی در تحقق آنها داشت. این تقاضا برای مشروعیت بخشی به برنامه های درسی بود که بسیار فراتر از آنچه تا کنون معمول بود و برای توجیه دقیق برای همه فراگیران برنامه های درسی بود. در آن پایه ها. همچنین این امید را برای بهبود روش های دستیابی به اجماع در مورد برنامه های درسی افزایش داد.

Die politische Didaktik war bis vor wenigen Jahren fast ausschließlich eine Sache der Didaktiker. Es gab die einschlägige Fachliteratur, es gab Namen, mit denen sich bestimmte Richtungen und Positionen verbanden, es gab Tagungen, auf denen sich dieselben Teilnehmer immer wieder begegneten. Zwar gibt es dies alles auch heute noch, doch hat sich ansonsten die Szene, auf der man sich über politisches Lernen verständigt, gründlich verändert. »Politik«-Richtlinien sind zu einem bevorzugten Thema bildungspolitischer Auseinandersetzung geworden, die Massenmedien nehmen lebhaften Anteil und üben starke Wirkungen aus, Elternverbände beziehen Stellung, Fortbildungsakademien im ganzen Land bestreiten ihre Programme damit, in den Länderparlamenten finden Hearings und Debatten statt, die politischen Parteien nehmen, alles überschattend, die Problematik auf und machen sie zu Elementen poli­ tischer Auseinandersetzung um die Wählergunst. Zum erstenmal ist in der Geschichte der politischen Bildung in der Bundesrepublik Deutschland ein neues Phänomen sicht­ bar und wirksam geworden: Öffentlichkeit. Es ist kein Zufall, daß dies zum Zeitpunkt geschah, als die politische Didaktik die Grundforderungen der Curriculumtheorie aufgriff und zu verwirklichen suchte. Es war die Forderung nach einer über das bisher übliche weit hinausgehenden Legitima­ tion für Lehrpläne und nach einer detaillierten Begründung für alle Lehrplanelernente. Darin steds. te auch die Hoffnung auf eine Verbesserung der Art und Weise, wie man zu einem Konsens über Lehrpläne kommen könnte.