Writing against time

برای قرن ها، هدف اصلی هنر این بوده است که ما را وادار کند جهان را با چشمانی جدید ببینیم. متفکرانی از ادموند برک تا الین اسکاری این تلاش را به عنوان تلاش برای ایجاد اشکال جدید درک کرده اند. اما همانطور که هر کسی که تا به حال یک آهنگ را با گوش دادن مکرر فرسوده کرده است می داند، فرم هنری به سختی از عادت کشنده احساسات مصون است. برخی از بلندپروازترین نویسندگان ما - کیتس، پروست، ناباکوف، اشبری - درگیر این مشکل شده‌اند. در تلاش برای ایجاد تصویری که هرگز قدیمی نمی شود، با فرم های مجازی و ایده آل آزمایش می کنند. شعرها و رمان‌ها به کارگاه تبدیل می‌شوند، زیرا تکه‌هایی از دنیای واقعی برای بینش بررسی می‌شوند و شکل یک اثر هنری ایده‌آل در کنار هم قرار می‌گیرد. این نویسندگان، مشتاق هر دانشی که به هدفشان کمک کند، در جاهای بعید کمک می‌یابند. منطق رژیم‌های توتالیتر، پدیدارشناسی موسیقی، آسیب‌شناسی اعتیاد، و مبادلات جهانی کالا، ابزارها و مدل‌هایی برای دستگیری زمان عصب‌بیولوژیکی در اختیار آنها قرار می‌دهد. کلون با خواندن آثار اصلی دو قرن گذشته در پرتو جاه طلبی مشترک آنها، درک تجدیدنظری از برخی از مهم ترین ادبیات ما ایجاد می کند.

For centuries, a central goal of art has been to make us see the world with new eyes. Thinkers from Edmund Burke to Elaine Scarry have understood this effort as the attempt to create new forms. But as anyone who has ever worn out a song by repeated listening knows, artistic form is hardly immune to sensation-killing habit. Some of our most ambitious writers—Keats, Proust, Nabokov, Ashbery—have been obsessed by this problem. Attempting to create an image that never gets old, they experiment with virtual, ideal forms. Poems and novels become workshops, as fragments of the real world are scrutinized for insights and the shape of an ideal artwork is pieced together. These writers, voracious in their appetite for any knowledge that will further their goal, find help in unlikely places. The logic of totalitarian regimes, the phenomenology of music, the pathology of addiction, and global commodity exchange furnish them with tools and models for arresting neurobiological time. Reading central works of the past two centuries in light of their shared ambition, Clune produces a revisionary understanding of some of our most important literature.