Writing, Speech and Flesh in Lacanian Psychoanalysis: Of Unconscious Grammatology

این کتاب جایگاه جسم را در مقوله‌های روان‌کاوی فرویدی و لاکانی که از نظر زبانی متمایل است، بررسی می‌کند، و توجه صریح را به امر ارگانیک به‌عنوان بخشی ذاتی از مقوله‌های زبانی که در نوشته‌های فروید و لاکان ظاهر می‌شود، جلب می‌کند.

«بازگشت به فروید» لاکان معروف است که شامل یک «چرخش زبانی» در روانکاوی است. تمرکز زبان به عنوان عامل اصلی در زندگی روانی اغلب منجر به دیدگاهی دوگانه یا شبه دوگانه می شود که در آن زبان و لذت بردن از بدن قطبی می شود. زیسر با کاوش در پیوندهای پیچیده زبان‌شناختی و امر ارگانیک در روان‌کاوی لاکانی و فرویدی از آغاز آن، نشان می‌دهد که به‌طور شگفت‌انگیزی، و نه تنها در آموزه‌های متأخر لاکان، مقوله‌های روانی-زبانی مملو از ارگانیک بودن هستند. کتاب پس از آشکار شدن بقایای جسم در دال به عنوان مؤلفه اصلی نقد لاکان از سوسور، با استفاده از آثار هنری بصری به‌عنوان همبستگی‌های عینی، دو شکل از روان‌نویسی را ترسیم می‌کند. اینها نه تنها با دو حالت اساسی دستگاه روانی که توسط فروید توصیف شده است (درد و رضایت)، بلکه با دو روش مجسمه سازی که توسط آلبرتی در رنسانس فرموله شده اما فروید نیز به آن اشاره کرده است، همسو هستند. در ادامه در رگ دریدی، این کتاب تقدم نوشتار بر گفتار را در روانکاوی نشان می‌دهد و تأکید می‌کند که چگونه رابطه بین گفتار و نوشتار دوتایی نیست، بلکه توپولوژیک است، زیرا گفتار در مفهوم روان‌کاوانه‌اش چیزی جز چین‌خوردن درون به بیرون نوشتار ناخودآگاه نیست.

این متن به‌گونه‌ای نوآورانه که گوشت را در هسته رویکرد خود قرار می‌دهد، کار اصلی میشل مونترلی روانکاو را نیز در بر می‌گیرد تا رابطه دقیق بین زبان‌شناختی و امر ارگانیک را بیان کند. نوشتن، گفتار و گوشت در روانکاوی لاکانی برای روانکاوان، نظریه پردازان ادبی، سخنوران، ساختارشکنی ها، و کسانی که در تلاقی روانکاوی، زبان و هنرهای تجسمی مطالعه می کنند، ضروری است.

This book explores the place of the flesh in the linguistically-inflected categories of Freudian and Lacanian psychoanalysis, drawing explicit attention to the organic as an inherent part of the linguistic categories that appear in the writings of Freud and Lacan.

Lacan’s ‘return to Freud’ famously involves a ‘linguistic turn’ in psychoanalysis. The centering of language as a major operator in psychic life often leads to a dualistic or quasi-dualistic view in which language and the enjoyment of the body are polarized. Exploring the intricate connections of the linguistic and the organic in both Lacanian and Freudian psychoanalysis from its beginnings, Zisser shows that surprisingly, and not only in Lacan’s late teaching, psycho-linguistic categories turn out to be suffused with organicity. After unfolding the remnant of the flesh in the signifier as a major component of Lacan’s critique of Saussure, using visual artworks as objective correlatives as it does so, the book delineates two forms of psychic writing. These are aligned not only with two fundamental states of the psychic apparatus as described by Freud (pain and satisfaction), but with two ways of sculpting formulated by Alberti in the Renaissance but also referred to by Freud. Continuing in a Derridean vein, the book demonstrates the primacy of writing to speech in psychoanalysis, emphasizing how the relation between speech and writing is not binary but topological, as speech in its psychoanalytic conception is nothing but the folding inside-out of unconscious writing.

Innovatively placing the flesh at the core of its approach, the text also incorporates the seminal work of psychoanalyst Michèle Montrelay to articulate the precise relation between the linguistic and the organic. Writing, Speech and Flesh in Lacanian Psychoanalysis will be indispensable to psychoanalysts, literary theorists, rhetoricians, deconstructionists, and those studying at the intersection of psychoanalysis, language, and the visual arts.