Wonderlands of the Avant-Garde: Technology and the Arts in Russia of the 1920s

در روسیه پس از انقلاب، زمانی که دولت شوروی برنامه صنعتی شدن سریع را آغاز می کرد، هنرمندان آوانگارد قصد خود را برای خدمت به دولت نوپا و تغییر زندگی مطابق با طرح های زیبایی شناختی خود اعلام کردند. با وجود این، اکثر آوانگاردیست ها، علی رغم سودمندی خود، آثاری خلق کردند که به سختی می توان آنها را ابزار عملی دگرگونی اجتماعی در نظر گرفت. با بررسی این تناقض، وینگورت ادعا می‌کند که سرمایه‌گذاری هنرمندان روی فناوری با زیبایی‌شناسی مانع از جذب کامل آثارشان به زرادخانه هژمونی سیاسی شد. او معتقد است که اهداف فن‌آوری‌های آوانگارد بیش از آنکه سازنده باشند، اندیشنده هستند. با نگاهی به تئاتر میرهولد، طرح‌های معماری تاتلین و خلبنیکوف، نوشته‌های مایاکوفسکی و دیگر آثار آن دوره، وینگورت خوانشی بدیع از لحظه‌ای بسیار پیچیده در شکل‌گیری فرهنگ شوروی ارائه می‌دهد.

In postrevolutionary Russia, as the Soviet government was initiating a program of rapid industrialization, avant-garde artists declared their intent to serve the nascent state and to transform life in accordance with their aesthetic designs. In spite of their professed utilitarianism, however, most avant-gardists created works that can hardly be regarded as practical instruments of societal transformation. Exploring this paradox, Vaingurt claims that the artists’ investment of technology with aesthetics prevented their creations from being fully conscripted into the arsenal of political hegemony. The purposes of avant-garde technologies, she contends, are contemplative rather than constructive. Looking at Meyerhold’s theater, Tatlin’s and Khlebnikov’s architectural designs, Mayakovsky’s writings, and other works from the period, Vaingurt offers an innovative reading of an exceptionally complex moment in the formation of Soviet culture.