Wittgenstein’s Language

یکی از اولین چیزهایی که خواننده نوشته‌های ویتگنشتاین را تحت تأثیر قرار می‌دهد، قدرت منحصر به فرد سبک او است. بلافاصله متوجه جذابیت و چینش پاراگراف ها در ترکیب تحقیقات فلسفی یا قاطعیت شدید جملات در Tractatus Logico Philosophicus می شود. حس استفاده از سبک منحصر به فرد اجتناب ناپذیر است، حتی قبل از اینکه خواننده چیزی از آنچه در فلسفۀ اتفاق می افتد بفهمد. شاید دقیقاً به همین دلیل اغلب تصور می‌شود که درک هر یک از این دو اثر ربطی به پاسخگویی به شکل آن ندارد یا هیچ ارتباطی ندارد. سبک غیر معمول یک کنجکاوی صرف است که وسیله نقلیه ایده های ویتگنشتاین را تزئین می کند. به فرم یک واردات صرفا تصادفی اختصاص داده شده است، همزمانی این یا آن استعداد بلاغی با محتوای هنوز مشخص نشده افکار وجود دارد. شایان توجه بودن این سبک شاید در یک دستور ابیتر مرتب که در کنار کار دشوارتر کشف محتوای ایده های ارائه شده ایستاده است، ثبت شود. علاقه ما یا شیوه خاص ویتگنشتاین در نوشتن با مهارت کمتر توجه ما را به خود جلب می کند، اما فقط اهمیت فلسفی جزئی دارد. اگرچه به عنوان شکلی از ترکیب فلسفی بی سابقه نیست، اما با قراردادهای قابل قبول فعلی مطابقت ندارد. از این رو، اغلب تصور می شود که سبک ویتگنشتاین مانع از درک معنای او می شود. چنین فرضیاتی برای انواع خاصی از نوشته ها می تواند بی ضرر باشد. اما به نظر نمی رسد که ویتگنشتاین یکی از این موارد باشد.

One of the first things to strike the reader of Wittgenstein's writings is the unique power of his style. One immediately notices the intriguing and arrangement of the paragraphs in Philosophical Investi­ composition gations, or the stark assertiveness of the sentences in the Tractatus Logico­ Philosophicus. A sense of the singular style being employed is unavoidable, even before the reader understands anything of what is happening philos­ ophically. Perhaps precisely for this reason it is too often assumed that coming to understand either work has little or nothing to do with re­ sponding to its form. The unusual style is a mere curiousity decorating the vehicle of Wittgenstein's ideas. Form is assigned a purely incidental import, there is a coincidence of this or that rhetorical flair with the yet to be determined content of the thoughts. The remarkableness of the style is perhaps registered in a tidy obiter dictum standing beside the more arduous task of discovering the substance of the ideas being presented. our interest, or at Wittgenstein's peculiar way of writing ably captures least our attention, but it bears only minor philosophical import. Though not unprecedented as a form of philosophical composition, it does not conform to the currently acceptable conventions; hence Wittgenstein's style is often thought to stand in the way of understanding his meaning. Such assumptions can be harmless for certain types of writing; however it does not appear as though Wittgenstein's is one of these.