Wittgenstein’s Doctrine of the Tyranny of Language: An Historical and Critical Examination of His Blue Book

استفن تولمین جورج سانتایانا اصرار داشت که کسانی که از تاریخ اندیشه بی اطلاع هستند محکوم به اجرای مجدد آن هستند. به این می‌توان نتیجه‌ای را اضافه کرد: کسانی که از متن ایده‌ها بی‌اطلاع هستند، محکوم به درک نادرست آن‌ها هستند. در چند زمینه مستقل مانند ریاضیات محض، مفاهیم و سیستم های مفهومی را شاید بتوان از موقعیت تاریخی-فرهنگی آنها جدا کرد. به طوری که (به عنوان مثال) یک رامانوجان خودآموخته که به تنهایی در هند زندگی می کرد، بر نظریه اعداد تسلط یافت تا جایی که در آن توانست سهم عمده ای در ریاضیات اروپایی داشته باشد. اما در جاهای دیگر وضعیت متفاوت است - و در فلسفه، ناگزیر است. زیرا ایده‌ها و مشکلات فلسفی مانند نمونه‌های زمین‌شناسی درجا با ما روبرو هستند. و در اقدامی که آنها را فارغ از مکان‌های تاریخی و فرهنگی‌شان می‌دانیم، به راحتی می‌توانیم ماتریسی را که در آن شکل گرفته‌اند فراموش کنیم و با تحمیل شکل مجسمه‌ای ساخته خودمان به آنها پایان دهیم. چیزی از این دست در مورد لودویگ ویتگن اشتاین اتفاق افتاده است. زیرا کار فلسفی او معمولاً به عنوان اپیزودی در توسعه فلسفه ریاضیات یا فلسفه بریتانیا در قرن بیستم دیده می شود. معاشرت او با فرگه و راسل، مور و وایسمن، همه چیزهای دیگر را در ریشه های فرهنگی و دغدغه های فکری او تحت الشعاع قرار داده است.

STEPHEN TOULMIN George Santayana used to insist that those who are ignorant of the history of thought are doomed to re-enact it. To this we can add a corollary: that those who are ignorant of the context of ideas are doom­ ed to misunderstand them. In a few self-contained fields such as pure mathematics, concepts and conceptual systems can perhaps be de­ tached from their historico-cultural situations; so that (for instance) a self-taught Ramanujan, living alone in India, mastered number­ theory to a point at which he could make major contributions to European mathematics. But elsewhere the situation is different - and, in philosophy, inevitably so. For philosophical ideas and problems confront us like geological specimens in situ; and, in the act of prising them free from their historical and cultural locations, we can too easily forget about the matrix in which they took shape, and end by impossing on them a sculptural form of our own making. Something of this kind has happened in the case of Ludwig Wittgen­ stein. For his philosophical work has commonly been seen as an episode in the development, either of mathematicallogic, or oftwentieth-century British philosophy. His associations with Frege and Russell, Moore and Waismann, have over-shadowed everything else in his cultural origins and intellectual concerns.