Winston Churchill and the German Question in British Foreign Policy, 1918–1922

در اوایل تابستان سال 1906 بود که ویولت بونهام کارتر برای اولین بار با وینستون چرچیل ملاقات کرد: ملاقاتی که "تأثیر محو نشدنی" را بر او گذاشت. او به خاطر می آورد که در کنار این مرد جوان نشسته بود که به نظرم کاملاً متفاوت از هر جوان دیگری بود که تا به حال دیده بودم، "خودم را پیدا کردم". او برای مدت طولانی در انتزاع فرو رفته بود. سپس ظاهر شد که از وجود من آگاه شد. او با نگاهی پایین تر روی من چرخید و ناگهان از من پرسید چند ساله هستم. من جواب دادم که نوزده ساله هستم. او تقریباً با ناامیدی گفت: «و من»، «در حال حاضر سی و دو ساله هستم. با این حال، جوان‌تر از هر کس دیگری است که می‌خواهد خود را آرام کند.» سپس با وحشیانه: "لعنت بر زمان بی رحم! لعنت به مرگ و میر خودمان! چه ظالمانه است که فاصله اختصاص داده شده برای همه چیزهایی که باید در آن جمع کنیم کوتاه است!" و او به سخنی فصیح در مورد کوتاهی زندگی انسان، بی حد و حصر ممکن ها غلبه کرد. دستاوردهای انسانی - مضمونی که شاعران، پیامبران و فیلسوفان در همه اعصار از آن به خوبی بهره‌برداری کرده‌اند که ممکن است به نظر دشوار باشد که بتوان آن را با یک زندگی جدید و اهمیت شگفت‌انگیز سرمایه‌گذاری کرد. با این حال، او این کار را برای من انجام داد، با سیلابی از زبانی باشکوه که به نظر می رسید هم بی دردسر و هم تمام نشدنی است و در نهایت با کلماتی که همیشه به یاد خواهم داشت به پایان رسید: "ما همه کرم هستیم. اما من معتقدم که من یک کرم درخشان هستم.

It was in the early summer of 1906 that Violet Bonham Carter first met Winston Churchill: an encounter which left an "indelible im­ pression" upon her. "I found myself," she recalled, sitting next to this young man who seemed to me quite different from any other young man I had ever met. For a long time he remained sunk in abstraction. Then he appeared to become aware of my existence. He turned on me a lowering gaze and asked me abruptly how old I was. I replied that I was nineteen. "And I," he said almost despairingly, "am thirty-two already. Younger than anyone else who counts, though," he added, as if to comfort himself. Then savagely: "Curse ruthless time! Curse our own mortality! How cruelly short is the allotted span for all we must cram into it!" And he burst forth into an eloquent diatribe on the shortness of human life, the immensity of possible human accomplishment - a theme so well exploited by the poets, prophets and philosophers of all ages that it might seem difficult to invest it with a new life and startling significance. Yet for me he did so, in a torrent of magnificent language which appeared to be both effortless and inexhaustible and ended up with the words I shall always remember: "We are all worms. But I do believe that I am a glow worm.