William Henry Seward: Lincoln's Right Hand

از Kirkus Reviews: بیوگرافی دوستانه و در عین حال غیر انتقادی وزیر امور خارجه در کابینه لینکلن و اندرو جانسون. تیلور - که زندگی پدرش را در ژنرال ماکسول تیلور (1987) شرح داده است - نه دانش اصلی و نه رویکرد تازه ای ارائه می دهد، اما روان و متعادل می نویسد. چرا سوارد، کاندیدای پیشرو برای نامزدی حزب جمهوری‌خواه در انتخابات ریاست‌جمهوری سال 1860، حزب خود را به لینکلن نسبتاً ناشناخته از دست داد و چرا از آن زمان تا این حد کاملاً تحت الشعاع او قرار گرفته است؟ تیلور سیاستمداری را به تصویر می‌کشد که استعدادهای چندگانه‌اش اغلب به دلیل ابهام خودش تضعیف می‌شد (حتی سوارد اعتراف کرد که برای خودم معمایی می‌دانستم). سیوارد که روشنفکر، زیرک، کوشا، خوشرو و حتی خیرخواه در برابر دشمنان بود، همچنین مایل بود که بادبان های خود را در تعقیب اهداف سیاسی کوتاه کند. در ارتباط با رئیس سیاسی آلبانی، تورلو وید، او به خوبی برای اهداف لیبرال به عنوان فرماندار نیویورک و بعداً در سنا کار کرد، جایی که او رهبر جناح ضد برده داری شد. سوارد با از دست دادن پیشنهاد خود برای ریاست جمهوری به دلیل اتحاد با وید و اظهاراتش در مورد قانون بالاتر" و درگیری غیرقابل سرکوب" با جنوب، بعدها با دخالت در امور دیگر اعضای کابینه و درگیری با رادیکال، پایگاه سیاسی خود را بیش از پیش تضعیف کرد. جمهوری خواهان در دوران جنگ داخلی و بازسازی. تیلور به طور کامل توضیح نمی دهد که چرا سوارد مخالفت خود با برده داری را در طول بحران جدایی به امید آشتی دادن جنوب خاموش کرد و از اشتباهات سیوارد به اندازه کافی انتقاد نمی کند (مثلاً حرکات شمشیربازی نسبت به انگلیس و فرانسه که لینکلن به درستی رد کرد). با این حال، تیلور به درستی او را به خاطر نگه داشتن جنوب در انزوای دیپلماتیک، تضعیف روحیه لینکلن غمگین، و داشتن چشم‌اندازی برای پیشبرد خرید اولیه مورد تحقیر آلاسکا (جعبه یخی سوارد) ستایش می‌کند. برخوردی ارتدکس اما معقول با یک سیاستمدار- دولتمرد فداکار که گاه به نفع خود بیش از حد باهوش و پیچیده بود.

From Kirkus Reviews: A friendly yet not uncritical biography of the secretary of state in the Lincoln and Andrew Johnson Cabinets. Taylor—who chronicled his father's life in General Maxwell Taylor (1987)- -offers neither much original scholarship nor a fresh approach, but writes smoothly and with balance. Why did Seward, front-runner for the 1860 GOP presidential nomination, lose his party's nod to the relatively unknown Lincoln, and why has he been so completely eclipsed by him since? Taylor depicts a politico whose manifold talents were often undermined by his own ambiguity (even Seward admitted that he found myself an enigma to myself''). Intellectual, shrewd, diligent, convivial, and even charitable toward enemies, Seward was also willing to trim his sails in pursuit of political objectives. Linking up with Albany political boss Thurlow Weed, he worked ably for liberal causes as New York's governor and, later, in the Senate, where he became leader of the antislavery faction. Losing his bid for the Presidency because of his alliance with Weed and his statements about a higher law'' and irrepressible conflict'' with the South, Seward later undercut his political base still further by meddling with other Cabinet members' business and clashing with Radical Republicans during the Civil War and Reconstruction. Taylor does not fully explain why Seward muted his opposition to slavery during the secession crisis in the hope of reconciling the South, and fails to criticize Seward's mistakes adequately (e.g., saber-rattling gestures toward England and France that Lincoln rightly rejected). Yet Taylor correctly praises him for keeping the South in diplomatic isolation, bucking up the melancholy Lincoln's spirits, and having the vision to push through the initially scorned Alaska purchase (Seward's Icebox''). An orthodox but sensible treatment of a dedicated politician-statesman who was sometimes too clever and complex for his own good.