Why Society is a Complex Matter: Meeting Twenty-first Century Challenges with a New Kind of Science

جامعه پیچیده است. اما این کتاب استدلال می‌کند که این موضوع آن را خارج از دسترس علمی قرار نمی‌دهد که بتواند به توضیح و شاید حتی پیش‌بینی رفتار اجتماعی کمک کند. جامعه به عنوان یک سیستم متشکل از بسیاری از عوامل تعاملی – مردم، گروه ها، نهادها و دولت ها، و همچنین ساختارهای فیزیکی و تکنولوژیکی مانند جاده ها و شبکه های کامپیوتری – می تواند به عنوان یک سیستم پیچیده در نظر گرفته شود. در سال‌های اخیر، دانشمندان در درک چگونگی عملکرد چنین سیستم‌های پیچیده‌ای، از جمعیت حیوانات گرفته تا زلزله و آب و هوا، پیشرفت زیادی کرده‌اند. این سیستم‌ها رفتارهایی را نشان می‌دهند که نمی‌توان آن‌ها را با تمرکز بر اجزای فردی پیش‌بینی کرد یا شهود کرد، اما به‌طور خود به خود در نتیجه تعامل آنها ظاهر می‌شوند: گفته می‌شود که آنها «خود سازمان‌یافته» هستند. تلاش‌ها برای هدایت یا مدیریت چنین ویژگی‌های نوظهوری عموماً نشان می‌دهد که رویکردهای «بالا به پایین» که تلاش می‌کنند نتیجه خاصی را دیکته کنند، بی‌اثر هستند، و آنچه در عوض مورد نیاز است، رویکرد «پایین به بالا» است که هدف آن هدایت خود-سازمان‌دهی است. به سمت حالت های مطلوب.

این کتاب نشان می دهد که چگونه برخی از این ایده ها از علم پیچیدگی را می توان در مطالعه و مدیریت پدیده های اجتماعی، از جمله جریان ترافیک، بازارهای اقتصادی، شکل گیری افکار و رشد و ساختار شهرها با تکیه بر این موفقیت‌ها، کتاب استدلال می‌کند که دیدگاه سیستم‌های پیچیده علوم اجتماعی اکنون به اندازه‌ای بالغ شده است که برای تلاش برای یک هدف بزرگ‌تر ممکن، مطلوب و شاید ضروری باشد: ادغام این تلاش‌ها در یک طرح واحد برای مطالعه، درک. و در نهایت پیش بینی آنچه در دنیایی که ساخته ایم اتفاق می افتد. چنین طرحی مستلزم بسیج و همکاری بسیاری از جوامع تحقیقاتی مختلف است و به جامعه و تعاملات آن با محیط فیزیکی اجازه می دهد تا از طریق مدل های واقع بینانه و جمع آوری و تجزیه و تحلیل داده ها در مقیاس بزرگ بررسی شود. این باید ما را قادر سازد تا راه‌حل‌های جدید و مؤثری برای مشکلات عمده جهانی مانند درگیری، بیماری، بی‌ثباتی مالی، تخریب محیط زیست و فقر پیدا کنیم، در حالی که از پیامدهای سیاست ناخواسته اجتناب کنیم. این می تواند به ما آینده نگری بدهد تا بحران ها را پیش بینی کنیم و آنها را بهبود بخشیم، و شروع به مقابله با برخی از حل نشدنی ترین مشکلات قرن بیست و یکم کنیم.

Society is complicated. But this book argues that this does not place it beyond the reach of a science that can help to explain and perhaps even to predict social behaviour. As a system made up of many interacting agents – people, groups, institutions and governments, as well as physical and technological structures such as roads and computer networks – society can be regarded as a complex system. In recent years, scientists have made great progress in understanding how such complex systems operate, ranging from animal populations to earthquakes and weather. These systems show behaviours that cannot be predicted or intuited by focusing on the individual components, but which emerge spontaneously as a consequence of their interactions: they are said to be ‘self-organized’. Attempts to direct or manage such emergent properties generally reveal that ‘top-down’ approaches, which try to dictate a particular outcome, are ineffectual, and that what is needed instead is a ‘bottom-up’ approach that aims to guide self-organization towards desirable states.

This book shows how some of these ideas from the science of complexity can be applied to the study and management of social phenomena, including traffic flow, economic markets, opinion formation and the growth and structure of cities. Building on these successes, the book argues that the complex-systems view of the social sciences has now matured sufficiently for it to be possible, desirable and perhaps essential to attempt a grander objective: to integrate these efforts into a unified scheme for studying, understanding and ultimately predicting what happens in the world we have made. Such a scheme would require the mobilization and collaboration of many different research communities, and would allow society and its interactions with the physical environment to be explored through realistic models and large-scale data collection and analysis. It should enable us to find new and effective solutions to major global problems such as conflict, disease, financial instability, environmental despoliation and poverty, while avoiding unintended policy consequences. It could give us the foresight to anticipate and ameliorate crises, and to begin tackling some of the most intractable problems of the twenty-first century.