Why Did Free Verse Catch on in the West, but not in Russia? On the Social Uses of Memorized Poetry

دسته بندی: ادبی
ویرایش:  
نویسندگان: Gronas M.  
سری:  
 
ناشر:  
سال نشر:  
تعداد صفحات: 48 
زبان: English 
فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) 
حجم فایل: 761 کیلوبایت 

قیمت کتاب (تومان) : 45,000

مقاله منتشر شده در «Toronto Slavic Quaterly» — 2010 — №33 (تابستان) — صفحات 166-213 روزی یک ناظر بیرونی، به گفته یک تراپائوفیلولوژیست مریخی با از نظر آماری، ممکن است به خوبی تصمیم بگیرد که در نیمه دوم قرن بیستم کلمه "شعر" به معنای دو چیز متفاوت در روسیه و در غرب بود. زمینیان روسی به استفاده از اجداد خود در قرن هفدهم تا نوزدهم ادامه دادند و این اصطلاح را برای مجموعه ای از متون سازماندهی شده توسط محدودیت های خاص، مانند توزیع الگوی هجاها و تاکیدات و شباهت های آوایی بین انتهای خطوط به کار بردند. غربی‌ها (به‌ویژه آمریکایی‌ها) از کاربرد پیشینیان خود فاصله گرفتند و برچسب «شعر» را به متن‌هایی که به نظر می‌رسید گاهی تنها با واقعیت بصری خط‌مشی با نثر متفاوت است، به کار بردند. 2 دیدگاه مریخی ما البته بسیار شماتیک است: بدیهی است که بسیاری از اشعار قافیه و قافیه دار (از جمله محبوب ترین آنها) در طول قرن در آمریکا و اروپا سروده شده است. و تعداد کمی از شاعران روسی شعر آزاد را تجربه کردند. با این حال، از نظر آماری، قرن بیستم (به ویژه نیمه دوم آن) با سیطره شعر آزاد در غرب مشخص شد، اما در روسیه نه. نه تنها حجم انبوه شعر آزاد روسی در مقایسه با اقیانوس شعر قافیه ای که در روسیه در این دوره تولید می شود، ناچیز است. اهمیت نمادین آن نیز همینطور است. همه شاعران متعارف روسی - از بزرگان عصر نقره (بلوک، اسنین، کلیوف، خلبانیکوف، مایاکوفسکی، کوزمین، ماندلشتام، گومیلوف، آخماتووا، تسوتاوا، خداساویچ، پاسترناک، خارمس، وودنسکی، زابولوتسکی و دیگران). تا آخرین کلاسیک ملی شناخته شده جهانی، جوزف برادسکی - عمدتاً با قافیه و متر می نوشت. تنها در اواخر هزاره، یک جنبش شعر آزاد قابل توجه و رو به رشد در میان شاعران جوان پس از شوروی ظاهر شد. با این حال، هنوز هم در بیشتر اردوگاه‌های ادبی، کتاب‌خوان‌های سنتی از آنها بیشتر است.

Article published in «Toronto Slavic Quaterly» — 2010 — №33 (Summer) — pp. 166-213 Some day an outside observer, say a Martian terrapaleophilologist with a statistical bent, might well decide that in the second half of the twentieth century the word „poetry” meant two diferent things in Russia and in the West. Russian earthlings continued the usage of their seventeenthto nineteenthcentury ancestors and applied the term to a body of texts organized by specifc constraints, such as the patterned distribution of syllables and stresses and phonic similarities between line endings; Westerners (Americans in particular) diverged from the usage of their forebears and applied the label „poetry” to texts that seemed at times to difer from prose only by the visual fact of lineation.2 Our Martian’s view is, of course, very schematic: clearly, a lot of rhymed and metered poems (including the most beloved ones) were written in America and Europe throughout the century; and quite a few Russian poets experimented with free verse. Still, statistically speaking, the twentieth century (especially its second half) was marked by the dominance of free verse in the West, but not in Russia. Not only is the sheer amount of Russian free verse minuscule compared to the ocean of rhymed poetry produced in Russia during this period; so is its symbolical signifcance. All the canonical Russian poets — from the greats of the Silver Age (Blok, Esenin, Kliuev, Khlebnikov, Mayakovsky, Kuzmin, Mandel’shtam, Gumilev, Akhmatova, Tsvetaeva, Khodasevich, Pasternak, Kharms, Vvedensky, Zabolotsky, et al.) up to the last universally recognized national classic, Joseph Brodsky — wrote primarily in rhyme and meter. Only towards the end of the millennium did a signifcant and evergrowing free verse movement appear among the younger post-Soviet poets; however, traditional versifers still outnumber them in most literary camps.