Who One Is: Existenz and Transcendental Phenomenology

اگر در چارچوب کتاب 1 از من بپرسند \"تو کی هستی\" من در پاسخ ممکن است بگویم \"نمی دانم من کیستم در دنیا". حسی است که در آن من همیشه می دانم «من» به چه چیزی اشاره دارد و هرگز نمی توانم ندانم، حتی اگر دچار فراموشی شده باشم. با این حال، در کتاب 2، "تو کی هستی؟" به غیر از "خودم" غیرمرتبط، حواس دیگری از خود در ذهن دارد. اما "تو کی هستی؟" یا "من کی هستم؟" ممکن است بیشتر مضطرب شود و توسط "تو چه جور آدمی هستی" یا "من چه جور هستم؟" چنین سوالی اغلب در ذهن ظاهر می شود. چهره یک \"موقعیت محدود\" مانند مرگ یک فرد یا در پی یک عمل شرم آور که در آن مجبور هستیم \"مراکز\" خود را پیدا کنیم ، آنچه را نیز \"Existenz\" می نامیم. اگزیستنز در اینجا به مرکز شخص اشاره دارد. در مواجهه با وضعیت حدی از فرد خواسته می شود که بدون قید و شرط در تعیین خود و بودن خود در جهان عمل کند.

در این کتاب 2 ما عمدتاً در مورد هویت شخصی-اخلاقی هنجاری فرد بحث می کنیم که در تقابل با من استعلایی قرار می گیرد که در آن هویت منحصر به فرد غیر گونه ای فرد از ابتدا ارائه می شود. به کمک استعاره \"حرفه\" خواهیم دید که پیوندهای ویژه ای با اگزیستنز و همچنین با عشق دارد. این کتاب 2 ادعا می کند که حس ایده آل اخلاقی-شخصی که یکی به استعلایی که از طریق مفهومی از انتلکسی مرتبط است. فرد می کوشد تا منیّتی را تجسم بخشد که هر دو به طور غیرقابل اجتنابی هستند و با این حال نشان می دهد که هنوز چه کسی نیست و چه کسی باید باشد. دو فصل پایانی یک داستان محتمل فلسفی-الهیاتی از موضوع اصلی فلوطین را بیان می کند: ما باید یاد بگیریم که به خاطر خویشاوندی و نسب شریفمان \"Yonder\" به خود احترام بگذاریم.

If I am asked in the framework of Book 1, "Who are you?" I, in answering, might say "I don’t know who in the world I am." Nevertheless there is a sense in which I always know what "I" refers to and can never not know, even if I have become, e.g., amnesiac. Yet in Book 2, "Who are you?"has other senses of oneself in mind than the non-sortal "myself." For example, it might be the pragmatic context, as in a bureaucratic setting; but "Who are you? Or "Who am I?" might be more anguished and be rendered by "What sort of person are you" or "What sort am I?" Such a question often surfaces in the face of a "limit-situation," such as one’s death or in the wake of a shameful deed where we are compelled to find our "centers," what we also will call "Existenz." "Existenz" here refers to the center of the person. In the face of the limit-situation one is called upon to act unconditionally in the determination of oneself and one’s being in the world.

In this Book 2 we discuss chiefly one’s normative personal-moral identity which stands in contrast to the transcendental I where one’s non-sortal unique identity is given from the start. This moral identity requires a unique self-determination and normative self-constitution which may be thought of with the help of the metaphor of "vocation." We will see that it has especial ties to one’s Existenz as well as to love. This Book 2 claims that the moral-personal ideal sense of who one is linked to the transcendental who through a notion of entelechy. The person strives to embody the I-ness that one both ineluctably is and which, however, points to who one is not yet and who one ought to be. The final two chapters tell a philosophical-theological likely story of a basic theme of Plotinus: We must learn to honor ourselves because of our honorable kinship and lineage "Yonder."