White Ignorance and Complicit Responsibility: Transforming Collective Harm beyond the Punishment Paradigm

جهل سفید نوعی انکار جمعی است که به شدت در برابر پذیرش نقش نژاد و نژادپرستی مقاومت می‌کند. بر چشم‌انداز سیاسی ما مسلط است، چارچوب‌های اخلاقی سفید و واکنش‌های عاطفی را منحرف می‌کند، در تصورات سفیدپوستان از خود دخالت می‌کند، و هویت‌های سفیدپوست را سازمان‌دهی می‌کند. به این ترتیب، ناآگاهی سفیدپوستان برای مفاهیمی از مسئولیت که بر نیات، مشارکت‌های علّی یا دانش افراد از حقایق متکی است، مشکل ایجاد می‌کند. همانطور که ایوا بودمن نشان می دهد، مفاهیم اخلاقی ما برای پاسخ به نژادپرستی زمانی در فرآیند نژادپرستی دخیل است که آنها مسئولیت را به عنوان نسبت دادن سرزنش یا تبرئه، بی گناهی یا گناه درک کنند. جهل سفید و مسئولیت همدستی این اخلاق دوتایی و تنبیهی را به چالش می‌کشد و استدلال می‌کند که آنها آسیب‌های نژادی را با تشویق سفیدپوستان به دنبال بی‌گناهی و پاکسازی لکه‌های اخلاقی به جای پرداختن به مطالب بازتولید می‌کنند. شرایط آسیب نژادی در عوض، بودمن فضای همدستی را به عنوان مکانی برای امکان ضد نژادپرستی مدعی می‌شود. این کتاب با پیوند دادن ساخت سفیدی به پارادایم تنبیه نژادپرستانه، روشی متفاوت برای پاسخ به آسیب را برای از بین بردن ساختارهای اخلاقی، نژادی، سیاسی و عاطفی که سرمایه‌داری نژادی را در جای خود نگه می‌دارند، ضروری می‌سازد.<. /p>

White ignorance is a form of collective denial that aggressively resists acknowledging the role of race and racism. It dominates our political landscape, warps white moral frameworks and affective responses, intervenes in white self-conceptions, and organizes white identities. In this way, white ignorance poses a problem for conceptions of responsibility that rely on individuals’ intentions, causal contributions, or knowledge of the facts. As Eva Boodman shows, our moral concepts for responding to racism are implicated in the process of racialization when they understand responsibility as the attribution of blame or absolution, innocence or guilt. White Ignorance and Complicit Responsibility challenges these binary, punitive moralities, arguing that they reproduce racial harm by encouraging white people to seek innocence and the purification of moral taint instead of addressing the material conditions of racial harm. Instead, Boodman claims the space of complicity as a place of anti-racist possibility. Linking the construction of whiteness to a racist punishment paradigm, this book makes the case for a different way of responding to harm as necessary for dismantling the moral, racial, political, and affective constructs that keep racial capitalism in place.