Where we going, Daddy?: life with two sons unlike any others

ژان لوئیس فورنیه انتظار نداشت که فرزندی معلول داشته باشد. او مطمئناً انتظار نداشت که دو نفر داشته باشد. اما این دقیقاً همان چیزی است که برای این طنزنویس عصبانی فرانسوی اتفاق افتاد، و تلاش های او برای زندگی و کنار آمدن با ماتیو و توماس خود، که هر دو با چالش های جسمی و روحی بسیار ناتوان کننده ای روبرو هستند، موضوع این کتاب شجاعانه و دلخراش است. فورنیه زندگی ای را که تصور می کرد با پسرانش داشته باشد به یاد می آورد - اما پسرانش هرگز واقعاً بزرگ نخواهند شد، و او برای از دست دادن هر خاطره ای که فکر می کرد داشته باشد، سوگوار است.
اگرچه پدری فداکار است، اما از آن ابایی ندارد. با کاوش در محدودیت‌های عشقش، بارها و بارها پر از ناامیدی و ناامیدی می‌شود و هیچ آرامشی در چشم نیست. متیو و توماس به سختی می توانند با هم ارتباط برقرار کنند و هر کدام به نوبه خود عبارات آموخته شده را تکرار می کنند، مانند \"کجا می رویم، بابا؟\" (یک مورد مورد علاقه در ماشین) که به نظر می رسد
فورنیه یک حلقه ابدی است.
>در WhereWe Going، بابا؟ فورنیه همه چیز را فاش می کند و این شاید برجسته ترین ویژگی او باشد. او پشت نقاب کلیشه‌ای پنهان نمی‌شود، بلکه صدایی را به تاریکی می‌دهد که با ناتوانی و لحظات نادر روشنایی همراه است. ژان لوئیس از طریق تصاویر کوتاه و قدرتمند غم خود را با بدبینی و شوخ طبعی مدیریت می کند. برای والدین کودکان معلول، این کتاب کمی از شهامتی که باید هر روز به دست آورند، تسکین دهد، فرصتی برای ناامید کردن گارد خود، خندیدن به خود و حتی در آغوش کشیدن احساسات زشتی که احساس می کنند. برای بقیه ما، این یک نگاه اجمالی ناراحت کننده و صمیمانه به یک زندگی غیرقابل تصور است.

Jean-Louis Fournier did not expect to have a disabled child. He certainly did not expect to have two. But that is precisely what happened to this wry French humorist, and his attempts to live and cope with his Mathieu and Thomas, both facing extremely debilitating physical and mental challenges, is the subject of this brave and heartbreaking book. Fournier recalls the life he imagined having with his sons--but his boys will never really grow up, and he mourns the loss of every memory he thought he'd have.
Though a devoted father, he does not shy away from exploring the limits of his love, the countless times he is filled with frustration and disappointment with no relief in sight. Mathieu and Thomas can barely communicate, and each in turn repeats learned phrases, such as "Where we going, Daddy?" (a favorite in the car) in what feels to
Fournier to be an eternal loop.
In WhereWe Going, Daddy? Fournier reveals everything, and that is perhaps his most remarkable quality. He does not hide behind a mask of cliché, but gives voice to the darkness that comes with disability, and the rare moments of light. Through short, powerful vignettes Jean-Louis manages his grief with cynicism and humor. For parents of disabled children, this book will offer some relief from the courage they must garner every day, a chance to let down their guard, laugh at themselves, and embrace even the ugly emotions they feel. For the rest of us, it's an unsettling and heartfelt glimpse into an otherwise unimaginable life.