When Blackness Rhymes with Blackness

در وقتی سیاهی با سیاهی قافیه می‌شود، روآن ریکاردو فیلیپس با از بین بردن تمایل ما به در نظر گرفتن شعر آفریقایی آمریکایی به عنوان شعر آفریقایی آمریکایی، شعر آفریقایی آمریکایی را به مرزهای خود سوق می‌دهد. به‌عنوان ذاتاً تمثیلی و بنابراین «تخلص موفقی برای بقای یک شعر، اما کوتاه‌نویسی ناموفق برای حفظ اشعار آن». دیدی بزرگ‌تر و در عوض تا ابد در نقطه مرکزی شعر و نژاد ساکن می‌شویم، جایی که، وقتی سیاهی با سیاهی قافیه می‌شود، این به ما واگذار می‌شود که تعیین کنیم آیا این کنار هم قرار دادن تفاوتی حیاتی دارد یا صرفاً تکرار است.\"
از وقتی سیاهی با سیاهی هم قافیه می شود:
فیلیس ویتلی، مانند کتیبه هایی که نویسندگان در ابتدای متن خود جای می دهند، قبل از هر چیز یک نشانه فرهنگی است، یک ...

In When Blackness Rhymes with Blackness, Rowan Ricardo Phillips pushes African American poetry to its limits by unraveling “our desire to think of African American poetry as African American poetry." Phillips reads African American poetry as inherently allegorical and thus “a successful shorthand for the survival of a poetry but unsuccessful shorthand for the sustenance of its poems." Arguing in favor of the “counterintuitive imagination," Phillips demonstrates how these poems tend to refuse their logical insertion into a larger vision and instead dwell indefinitely at the crux between poetry and race, “where, when blackness rhymes with blackness, it is left for us to determine whether this juxtaposition contains a vital difference or is just mere repetition."
From When Blackness Rhymes with Blackness:
Phillis Wheatley, like the epigraphs that writers fit into the beginning of their texts, is first and foremost a cultural sign, a...