Wheeling motel : poems

فرانتس رایت در دهمین مجموعه شعر خود کتابی نفیس از آشتی با گذشته و پذیرش آنچه ممکن است در آینده بیاید به ما می دهد.

از همان سال‌های اولیه‌اش، در "وصیت" می‌نویسد، او "موهبت ناپایداری" را داشت، بنابراین من آماده بودم، / همراه با خشم برای اثبات اشتباه آنها /... و که من هم لایق عشق بودم.\" این خشم با عشق خود شاعر همراه می شود، چیزی که او آن را "یک / غریب تنهایی / آرزوی قلب / کمک به همه / قلب ها" می نامد. شعر در واقع کمک رایت است و او آن را با حسی کینه توز از روزمرگی در آمریکا به ما می‌رساند: در رابطه‌ای شگفت‌انگیز محلی‌اش با خدا (که همراه با گربه‌ماهی در عمق‌های زمردی والدن پاند) روبرو می‌شود. در متل کوچک وست ویرجینیای عنوان شعر، در سواحل رودخانه بزرگ اوهایو، جایی که "تامی وینت در خیمه شب بازی است" و چهره والت ویتمن با او ملاقات می کند، "اشک روی صورت مرده را بررسی می کند." .\"

اینجا، در متل چرخ، شعر رایت...

In his tenth collection of poetry, Franz Wright gives us an exquisite book of reconciliation with the past and acceptance of what may come in the future.

From his earliest years, he writes in "Will," he had "the gift of impermanence / so I would be ready, / accompanied / by a rage to prove them wrong / . . . and that I too was worthy of love." This rage comes coupled with the poet's own brand of love, what he calls "one / strange alone / heart's wish / to help all / hearts." Poetry is indeed Wright's help, and he delivers it to us with a wry sense of the daily in America: in his wonderfully local relationship to God (whom he encounters along with a catfish in the emerald shallows of Walden Pond); in the little West Virginia motel of the title poem, on the banks of the great Ohio River, where "Tammy Wynette's on the marquee" and he is visited by the figure of Walt Whitman, "examining the tear on a dead face."

Here, in Wheeling Motel, Wright's poetry...