What is Journalism?: The Art and Politics of a Rupture

این کتاب استدلال می‌کند که روزنامه‌نگاری باید خود را به‌عنوان یک رشته دانشگاهی همتراز با تاریخ، جغرافیا و جامعه‌شناسی و در نوع خود به‌عنوان یک هنر در نظر بگیرد. زمان، مکان، روابط اجتماعی و تخیل ذاتی روزنامه نگاری هستند. کریس نش ایرادات عمده‌ای را که منتقدانش به روزنامه‌نگاری نسبت می‌دهند، می‌پذیرد - تجربه‌گرایی خامی که ناشی از «حس خبری» غیر انعکاسی است. تمرکز محدود بر یک حال گذرا و بی بافت. و آشنایی بیش از حد صمیمانه با منابع قدرتمند - و آنها را به عنوان چالش های روش شناختی در نظر می گیرد. او با تکیه بر چارچوب‌های مفهومی پیر بوردیو، دیوید هاروی، هانری لوفور، میشل رولف ترویو و گی تاچمن، راه‌هایی را بررسی می‌کند که از طریق آنها می‌توان عملکرد روزنامه‌نگاری دقیق را برای مقابله با این چالش‌ها نظریه‌پردازی کرد.
این بحث از طریق مطالعات موردی دقیق کار دو نماد شکار برجسته - هنرمند هانس هاکه و روزنامه نگار قرن بیستم I.F. سنگ. این مطالعه عمیقاً تحریک‌آمیز و بدیع به این نتیجه می‌رسد که درک آکادمیک روزنامه‌نگاری پنجاه سال از عملکرد خود عقب مانده است، و زمان زیادی است که محققان و متخصصان به روزنامه‌نگاری به‌عنوان یک عمل تحقیقاتی انضباطی فکر کنند.
بررسی از یک برنده جایزه. کریس نش، حرفه ای حرفه ای و بیش از سه دهه تدریس در عمل و تئوری روزنامه نگاری، این ایده ها را برای خوانندگان گسترده ای در میان محققان، دانشجویان فارغ التحصیل و روزنامه نگاران متفکری که به دنبال راه هایی برای گسترش دامنه فکری کار خود هستند، در دسترس قرار می دهد.

This book argues that journalism should treat itself as an academic discipline on a par with history, geography and sociology, and as an art form in its own right. Time, space, social relations and imagination are intrinsic to journalism. Chris Nash takes the major flaws attributed to journalism by its critics—a crude empiricism driven by an un-reflexive ‘news sense’; a narrow focus on a de-contextualised, transient present; and a too intimate familiarity with powerful sources—and treats them as methodological challenges. Drawing on the conceptual frameworks of Pierre Bourdieu, David Harvey, Henri Lefebvre, Michel-Rolph Trouillot and Gaye Tuchman, he explores the ways in which rigorous journalism practice can be theorised to meet these challenges.
The argument proceeds through detailed case studies of work by two leading iconoclasts—the artist Hans Haacke and the 20th century journalist I.F. Stone. This deeply provocative and original study concludes that the academic understanding of journalism is fifty years behind its practice, and that it is long past time for scholars and practitioners to think about journalism as a disciplinary research practice.
Drawing on an award-winning professional career and over three decades teaching journalism practice and theory, Chris Nash makes these ideas accessible to a broad readership among scholars, graduate students and thoughtful journalists looking for ways to expand the intellectual range of their work.