What Did the Romans Know?: An Inquiry into Science and Worldmaking

رومی ها از دنیای خود چه می دانستند؟ همانطور که دارین لهوکس در این سهم جذاب و بسیار مورد نیاز به تاریخ و فلسفه علم باستان، بسیار زیاد است. Lehoux معتقد است که اگرچه بسیاری از دیدگاه‌های رومی‌ها در مورد جهان طبیعی جایی در علم مدرن ندارند - هیولاهای چتر پا و مردمان سر سگی که در زمین پرسه می‌زدند و ستارگانی که سرنوشت انسان را پیش‌گویی می‌کردند - ادعاهای آنها معلوم شد که چنین نیست. بسیار متفاوت از دوران خودمان باشیم.

 

Lehoux از طیف وسیعی از منابع از آنچه که بی‌تردید پربارترین دوره علم باستان است، از قرن اول قبل از میلاد تا قرن دوم استفاده می‌کند. قرن بعد از میلاد او با سه گانه الهیات-فلسفی سیسرو درباره طبیعت خدایان، درباره پیشگویی و درباره سرنوشت شروع می کند، و نشان می دهد که چگونه درگیر شدن سیسرو با طبیعت است. ارتباط نزدیکی با دغدغه های او در سیاست، مذهب و حقوق دارد. سپس Lehoux خوانندگان را از طریق آثار بسیار فنی جالینوس و بطلمیوس، و همچنین فیزیک و کیهان‌شناسی لوکریتیوس، پلوتارک و سنکا با جهت‌گیری فلسفی‌تر راهنمایی می‌کند، و در عین حال روابط متقابل پیچیده‌ای بین موضوعات تحقیق علمی و هنجارها، فرآیندها را بررسی می‌کند. و ساختارهای آن تحقیق این نه تنها شامل ابزارها و روش‌هایی است که رومی‌ها برای بررسی طبیعت استفاده می‌کردند، بلکه دیدگاه‌های فرهنگی، فکری، سیاسی و مذهبی رومی‌ها را نیز در بر می‌گیرد. Lehoux با ترسیم روش شناسی که از مطالب تاریخی که به دقت توضیح داده است استفاده می کند تا مستقیماً با مسائل فلسفی قیاس ناپذیری، واقع گرایی و نسبی گرایی درگیر شود.

 

با قرار دادن استدلال های رومی درباره امر طبیعی. جهان در زمینه‌های بزرگ‌تر فلسفی، سیاسی و بلاغی‌شان، رومی‌ها چه می‌دانستند؟ نشان می‌دهد که رومی‌ها رویکردهای پیچیده و بدیعی به طبیعت داشتند، رویکردهایی که از نظر تجربی دقیق، از نظر فلسفی غنی و از نظر معرفت‌شناختی پیچیده بودند.

What did the Romans know about their world? Quite a lot, as Daryn Lehoux makes clear in this fascinating and much-needed contribution to the history and philosophy of ancient science. Lehoux contends that even though many of the Romans’ views about the natural world have no place in modern science—the umbrella-footed monsters and dog-headed people that roamed the earth and the stars that foretold human destinies—their claims turn out not to be so radically different from our own.

 

Lehoux draws upon a wide range of sources from what is unquestionably the most prolific period of ancient science, from the first century BC to the second century AD. He begins with Cicero’s theologico-philosophical trilogy On the Nature of the Gods, On Divination, and On Fate, illustrating how Cicero’s engagement with nature is closely related to his concerns in politics, religion, and law. Lehoux then guides readers through highly technical works by Galen and Ptolemy, as well as the more philosophically oriented physics and cosmologies of Lucretius, Plutarch, and Seneca, all the while exploring the complex interrelationships between the objects of scientific inquiry and the norms, processes, and structures of that inquiry. This includes not only the tools and methods the Romans used to investigate nature, but also the Romans’ cultural, intellectual, political, and religious perspectives. Lehoux concludes by sketching a methodology that uses the historical material he has carefully explained to directly engage the philosophical questions of incommensurability, realism, and relativism.

 

By situating Roman arguments about the natural world in their larger philosophical, political, and rhetorical contexts, What Did the Romans Know? demonstrates that the Romans had sophisticated and novel approaches to nature, approaches that were empirically rigorous, philosophically rich, and epistemologically complex.