We, Robots: Staying Human in the Age of Big Data

طبق سنت Jaron Lanier You Are Not a Gadget، یک الهام بخش، بحث برانگیز - و بله، الهام بخش! - با ایمان کور ما به فناوری محاسبه می شود< br>  
آیا فناوری می‌تواند همه مشکلات ما را حل کند؟ علیرغم شواهد بسیار زیادی که بر خلاف آن وجود دارد، به نظر می رسد بسیاری از مشهورترین روزنامه نگاران، کارشناسان و اقتصاددانان ما چنین فکر می کنند. به گفته آنها، «ماشین‌های هوشمند» و داده‌های بزرگ ما را از کار آزاد می‌کنند، فرزندانمان را آموزش می‌دهند، محیط ما را متحول می‌کنند و حتی مذهب را کاربرپسندتر می‌کنند. این داستانی است که آنها به ما می گویند: اینکه ما باید نگران نباشیم و آینده ربات خود را دوست داشته باشیم.

اما فقط به این دلیل که داستانی را بارها و بارها تعریف می کنید، آن را واقعی نمی کند. کورتیس وایت، یکی از باهوش ترین و فهیم ترین منتقدان اجتماعی ما، همه چیز را در مورد خطر یک داستان فریبنده می داند و در ما، روبات ها، با به اصطلاح متفکرانی درگیر می شود که متقاعد شده اند که آینده به رنگ رز است و به صورت رباتیک بهبود یافته است.

وایت با دانش فوق‌العاده و شوخ طبعی قوی استدلال می‌کند که ما باید نسبت به هر کسی که سعی می‌کند ما را به ناچاری تکنولوژیک بفروشد، شک داشته باشیم. و او مجموعه‌ای از داستان‌های جایگزین را به ما می‌دهد: وایت با الهام گرفتن از هنرمندان متفاوتی مانند سوفجان استیونز، لارس فون تریر و فرانسوا رابله، به ما نشان می‌دهد که با نگاه به هنر، می‌توانیم آینده‌ای متفاوت را تصور کنیم.

بدون نیاز به روبات.

In the tradition of Jaron Lanier’s You Are Not a Gadget, a rousing, sharply argued—and, yes, inspiring!—reckoning with our blind faith in technology
 
Can technology solve all our problems? Despite overwhelming evidence to the contrary, many of our most famous journalists, pundits, and economists seem to think so. According to them, “intelligent machines” and big data will free us from work, educate our children, transform our environment, and even make religion more user-friendly. This is the story they’re telling us: that we should stop worrying and love our robot future.

But just because you tell a story over and over again doesn’t make it true. Curtis White, one of our most brilliant and perceptive social critics, knows all about the danger of a seductive story, and in We, Robots, he tangles with the so-called thinkers who are convinced that the future is rose-colored and robotically enhanced.

With tremendous erudition and a punchy wit, White argues that we must be skeptical of anyone who tries to sell us on technological inevitability. And he gives us an alternative set of stories: taking inspiration from artists as disparate as Sufjan Stevens, Lars von Trier, and François Rabelais, White shows us that by looking to art, we can imagine a different kind of future.

No robots required.